“In tegenstelling tot het vorige omroepbericht rijdt de
trein in de richting van Lelystad niet verder dan Roosendaal”. Shit!
Heb ik weer. Net op die ene dag
dat ik van plan was met de trein een middagje naar kantoor in Den Haag te gaan,
gaat m’n trein niet verder dan Roosendaal.
M’n trein, die niet verder zal gaan dan Roosendaal, is er trouwens nog
niet. 15 minuten vertraagd. Ook dat nog.
Mooi genoeg tijd om tot een weloverwogen besluit te komen: “ik laat het
maar gewoon over me heen komen en zie wel hoe ver ik kom”. Terwijl ik op het perronnetje van station
Bergen op Zoom, op dat moment nog besluiteloos, me af vraag wat er aan de hand
is en hoe de NS me naar Den Haag denkt te gaan vervoeren, klinkt het volgende
omroepbericht: “In tegenstelling tot het
vorige omroepbericht …” – ik krijg ineens goede moed dat het probleem, wat het
ook moge zijn, is opgelost – “… rijdt de trein in de richting van Lelystad niet
verder dan Roosendaal”. Hé wacht even,
hier klopt iets niet. Ik denk nog even
dat ik het vast niet goed gehoord heb, maar na een derde keer weet ik het
helemaal zeker: Er is na tweeëneenhalf
jaar helemaal geen steek veranderd bij de NS.
Nou goed dan: de trein in de richting Lelystad, maar niet verder dan
Roosendaal, ging eerst altijd in de richting Amsterdam, maar niet verder dan
Roosendaal. Maar mijn vertraging van
vandaag gaat opnieuw de boeken in als een jammerlijk incident. Net als vroeger.
Inmiddels ben ik er achter wat het plan van aanpak gaat worden: met de trein in de richting van Lelystad naar
Roosendaal, daar overstappen op een stoptrein naar Lage Zwaluwe, vervolgens met
de bus naar Zwijndrecht en dan hopen op een aansluitende trein naar Den Haag. Ik maak me wel wat zorgen. Dat Lage Zwaluwe, daar ben ik eens op een
koude winterdag terecht gekomen, ook toen als gevolg van een compleet in het
honderd gelopen feuille de route. Dat
nooit meer. De rillingen lopen me weer
over de rug als ik daar aan terug denk.
Gelukkig
is het vandaag lekker weer. En
verdraaid: het werkt. Al is niet
iedereen het daarmee eens. Een studente,
die op weg is naar iets wat wellicht veel belangrijker is dan mijn afspraak, begint
aan de telefoon zachtjes te snikken. Een
echtpaar op leeftijd met een stel flinke koffers in de hand, kennelijk op weg
naar Schiphol, ziet hun welverdiende vakantie voor hun neus wegvliegen. Of misschien zijn ze wel op weg naar zoon en
schoondochter, geëmigreerd naar een ver weg land en al veel te lang niet meer
gezien.
Ondertussen ben ik wel blij met m’n besluit om op het perronnetje van
station Bergen op Zoom niet meteen rechtsomkeert te maken en alles maar gewoon
over me heen te laten komen. Ik kan het
me permitteren vandaag en een reisje met de trein in Nederland heeft aardig wat
te bieden. Ik geniet van het mooie
groene landschap en kijk op van de explosie aan nieuwe windmolens in de
Nederlandse polders. Ik vind het wel
passen. En dan het nieuwe Rotterdam CS. Imposant.
Ook dat past, bij Rotterdam. Ik
kom tijdens m’n reis nauwelijks toe aan m’n veel te hoog gegrepen Franstalige
romannetje. Gekocht om m’n Frans wat bij
te spijkeren. Ik kan er tijdens m’n reis
m’n aandacht niet goed bijhouden. Ook al
doordat de Metro naar me ligt te lonken.
Ik lees een verhaal over “hidden cash”.
Die kende ik nog niet.
Welgestelden die er een sport van maken om zomaar ergens geld te verstoppen
zodat het door elk willekeurig iemand gevonden kan worden. Maak het dan maar over naar Oxfam Novib, zou
ik zeggen. Ik doe de Sudoku en blader
wat door het krantje heen. Ook aan de
Metro is in de afgelopen jaren helemaal niks veranderd. Maar god-zij-dank weet ik nu wel waar Waylon
is!
