Inmiddels ben ik er achter wat het plan van aanpak gaat worden: met de trein in de richting van Lelystad naar Roosendaal, daar overstappen op een stoptrein naar Lage Zwaluwe, vervolgens met de bus naar Zwijndrecht en dan hopen op een aansluitende trein naar Den Haag. Ik maak me wel wat zorgen. Dat Lage Zwaluwe, daar ben ik eens op een koude winterdag terecht gekomen, ook toen als gevolg van een compleet in het honderd gelopen feuille de route. Dat nooit meer. De rillingen lopen me weer over de rug als ik daar aan terug denk.
Gelukkig is het vandaag lekker weer. En verdraaid: het werkt. Al is niet iedereen het daarmee eens. Een studente, die op weg is naar iets wat wellicht veel belangrijker is dan mijn afspraak, begint aan de telefoon zachtjes te snikken. Een echtpaar op leeftijd met een stel flinke koffers in de hand, kennelijk op weg naar Schiphol, ziet hun welverdiende vakantie voor hun neus wegvliegen. Of misschien zijn ze wel op weg naar zoon en schoondochter, geëmigreerd naar een ver weg land en al veel te lang niet meer gezien.
Ondertussen ben ik wel blij met m’n besluit om op het perronnetje van station Bergen op Zoom niet meteen rechtsomkeert te maken en alles maar gewoon over me heen te laten komen. Ik kan het me permitteren vandaag en een reisje met de trein in Nederland heeft aardig wat te bieden. Ik geniet van het mooie groene landschap en kijk op van de explosie aan nieuwe windmolens in de Nederlandse polders. Ik vind het wel passen. En dan het nieuwe Rotterdam CS. Imposant. Ook dat past, bij Rotterdam. Ik kom tijdens m’n reis nauwelijks toe aan m’n veel te hoog gegrepen Franstalige romannetje. Gekocht om m’n Frans wat bij te spijkeren. Ik kan er tijdens m’n reis m’n aandacht niet goed bijhouden. Ook al doordat de Metro naar me ligt te lonken. Ik lees een verhaal over “hidden cash”. Die kende ik nog niet. Welgestelden die er een sport van maken om zomaar ergens geld te verstoppen zodat het door elk willekeurig iemand gevonden kan worden. Maak het dan maar over naar Oxfam Novib, zou ik zeggen. Ik doe de Sudoku en blader wat door het krantje heen. Ook aan de Metro is in de afgelopen jaren helemaal niks veranderd. Maar god-zij-dank weet ik nu wel waar Waylon is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten