Tunesië ligt relatief dicht bij Nederland. Nog geen drie uur vliegen en de tickets zijn
vrij betaalbaar. Dat was één van de
redenen waarom we het zagen zitten om naar Tunesië te verhuizen. Ik had al een poosje geleden besloten om van
het najaar nog een weekje naar Nederland te komen. Afgelopen juni had ik namelijk wat spullen
meegenomen van Geraldine en Sofie. Zij
zijn deze zomer van Tunesië naar Nederland verhuisd. Het leek me leuk om hen te zien en ook de plek
waar ze nu wonen. Daarnaast had ik voor
Eva, die ook naar Nederland is verhuisd van de zomer, ons laatste zeemeerminnenverhaal
afgemaakt.
Het is nog zoeken naar de beste manier om een bezoek aan Nederland
handig aan te pakken, vind ik. Je wilt
graag zoveel mogelijk mensen zien, maar daardoor wordt het ook wel een erg vol
programma. Ik had bedacht dat ik in
ieder geval naar de mensen wilde gaan die ik graag weer eens wilde spreken en
die ook (nog) niet zelf bij ons in Tunesië zijn geweest. Na afloop van ons bezoek in juni, terug in
Tunesië, bedacht ik hoe jammer het was dat ik toch nog niet iedereen had kunnen
zien en spreken… Er was geen tijd meer
voor. En sommige bezoekjes waren uiteindelijk
toch wel kort geweest.
Met
deze wetenschap heb ik deze keer van te voren een strakke planning gemaakt,
waar ik niet van af wilde wijken. Dat
zou het vast overzichtelijk houden voor mezelf en voor anderen. Lastig om ‘nee’ te zeggen tegen sommige heel
aanlokkelijke uitnodigingen. Want ik had
bijvoorbeeld graag een avondje met Ester samen willen gaan eten… Maar goed, dat komt een volgende keer weer.
Van nature ben ik niet erg
georganiseerd. Maar al doende leert men.
De planning lag al vast voor vertrek en
ik had bedacht dat Amsterdam logistiek het handigst zou zijn. Dus vloog ik deze keer naar Schiphol in plaats
van Zaventem. De reis verliep voorspoedig
en aangekomen in Amsterdam liep ik opgewekt met het vooruitzicht van een leuke
week het vliegtuig uit. Wouw, wat is
Schiphol eigenlijk groot! Ik voelde
mezelf vrijwel meteen gedesoriënteerd. De
drukte kwam erg op me af. Mensen,
winkeltjes, eetgelegenheden… Het
verbaast me hoe snel je kan veranderen als mens. Drie jaar geleden had ik hier vast geen last
van gehad…
Als ik sta te wachten bij de band waar de koffers aankomen, heb ik een
gesprekje met een Tunesiër die zichzelf inmiddels veel meer een Nederlander
voelt zo vertelt hij me. Hij woont dan
ook al meer dan 30 jaar in Nederland…of was het nu zelfs 40 jaar? Hij spreekt met een Amsterdams accent en
verlangt weer lekker naar zijn eigen bedje zegt hij. Blij weer thuis te zijn. Naast me hoor ik een vrouw praten. Ze heeft haar mobieltje aan haar oor en praat
vrijuit. ‘Komen ze zondag eten? Dat is dan
afgesproken.’ Ik moet in mezelf
lachen. Net geland, de koffers zijn er
nog niet en meteen al gaan regelen. Toch
wel typisch Nederlands … Het kan maar
vast geregeld zijn. Wel zo duidelijk en
niets mis mee. Ik bedenk me dat ik
inderdaad weer ‘thuis’ ben.
Even later zie ik achter me een
man met een donkere baard lopen. Hij
heeft een djellaba aan. Ook deze man is
aan het bellen. Ik hoor hem vertellen
tegen de persoon aan de andere kant van de lijn dat zijn broer is overleden. Dat hij daarom op reis was. Meteen vind ik het rot voor hem. Tjee, je
broer overleden…valt niet mee. Ik moet
de neiging bij mezelf onderdrukken om niet mijn medeleven aan hem te tonen
(typisch…ik weet het). Tja, ik ben in Nederland en ik kan de
gesprekken weer verstaan. Dat is in ieder geval duidelijk!
De gemaakte planning heeft overigens goed gewerkt. De week is helemaal zo gelopen als ik voor
ogen had. Het was fijn om Geraldine en
de meisjes te bezoeken in Enschede.
Een
stad die ik nog niet kende en waar ik het heel gezellig en mooi vond. Lekker gefietst (!), gewandeld en bij
gepraat. Paulien en Eva zijn zondags
langsgekomen. Vakantie in ‘eigen’ land! Dat was ook zo tijdens het bezoekje bij Sofie
die aan de Vinkeveense plassen woont. We
hebben daar nog met een bootje op gevaren, heerlijk in het zonnetje. Fijn om een paar van mijn vriendinnen te zien
en spreken, met Jan langs het strand te lopen en een paar dagen bij mijn ouders
thuis te zijn. Gezellig dat Annie daar ook
een paar dagen kwam logeren. Dat vind ik ontzettend lief van haar. We zijn met z’n allen, met Leo en Nid, Lisha
en Isabel, lekker uit eten gegaan in Breda.
Maar het ALLERLEUKSTE van deze week was het om Lisha en Isabel weer te
zien! Jammer dat Nobahar er niet bij kon
zijn. Want mijn nichtjes mis ik het ALLERMEEST
van alles!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten