Afgelopen week, in de taxi op weg van kantoor terug naar huis, zat ik wat te dubben waar ik m’n volgende blog over zou gaan schrijven. De afgelopen weken hoefde ik daar nooit echt lang over na te denken. Deze keer kostte het wat meer moeite. De afgelopen week was, naar mijn gevoel althans, niet zo heel erg bijzonder meer. Kennelijk ben ik de afgelopen week in een soort van dagelijkse routine terecht gekomen. Geen al te grote zorgen in ieder geval, geen dagelijkse verrassingen, geen spannende avonturen. Eventjes niet van alles te moeten regelen. Nee, gewoon een “gewone” week. Heerlijk eigenlijk. Het voelde als het bereiken van een nieuwe mijlpaal.
Hoe zo’n gewone week er dan uitziet is dan eigenlijk ook wel weer aardig om te schetsen. ’s Ochtends om vijf over zes gaat m’n wekker. Sinds we verhuisd zijn naar een nieuwe lokatie sta ik bijna drie kwartier eerder op. De ochtend- en avondspits in Tunis zijn werkelijk een drama en ik probeer de grootste drukte te mijden. Ik begin de dag meestal met een bruine baguette, gekocht bij de kruidenier hier beneden. Da’s mazzel want de meeste winkeltjes verkopen alleen de witte variant. Ik pak m’n spullen en ga dan op zoek naar een taxi. Daar hoef ik over het algemeen niet al te lang op te wachten. Er rijden hier duizenden taxi’s rond in de stad en een ritje naar kantoor kost niet meer dan ongeveer twee tot tweeënhalve euro. Een beetje afhankelijk van de route en van de drukte onderweg.
En zoals gezegd, tijdens de ochtend- en avondspits is dat een drama. Ik laat me daarom niet helemaal naar kantoor brengen, maar naar het dichtstbijzijnde tramstation. Dat is in mijn geval de eindhalte van tramlijn 2 in de wijk Ariana. Het kost met de taxi ongeveer 10 minuutjes om daar te komen. Op de twee drukke verkeersrotondes waar we langs moeten staat meestal verkeerspolitie om het verkeer te regelen. Soms staat er verkeerspolitie gewoon voor de leuk en dan kan het zo maar een stuk langer duren dan 10 minuten. Hoewel zo’n taxiritje al behoorlijk routine begint te worden is het toch steeds weer een belevenis. Eigenlijk kun je je afvragen hoe auto’s hier in Tunis het voor elkaar krijgen om elkaar net niet te raken. Op de rotondes gaat links voor, maar het is vooral een kwestie van langzaam de neus van je auto steeds een stukje meer naar voren te steken net zo lang tot het verkeer van links er echt niet meer langs kan. En dan vervolgens gas geven en met een vriendelijke glimlach een handje opsteken en sorry zeggen tegen degene die je net gesneden hebt.
De trams zijn behoorlijk gammel en soms ook wat aan de drukke kant, maar ze zijn wel goedkoop, hebben geen last van verkeersopstoppingen en rijden vaak. Een kaartje kost ongeveer een kwartje, al wil het nog wel eens gebeuren dat voor hetzelfde ritje ineens een andere prijs gerekend wordt. Er wordt wat dat betreft maar wat aangerommeld. Van de andere kant wordt er wel streng gecontroleerd. Niet alleen toegangscontroles, maar ook uitgangscontroles. Jongelui willen die controles nog wel eens omzeilen door te tramsurfen. De rit naar mijn halte Les Jardins – zoals de naam al doet vermoeden bij een wijk met opvallend veel groen – duurt ongeveer twintig minuten. De tram doet haltes aan met aansprekende namen, zoals “Indépendence”, “Cité Sportive” bij - ik lieg niet - het Olympisch park en “Jeunesse”.
Na m’n ritje met de tram is het dan nog een kleine tien minuten lopen naar kantoor. Vlak bij de tramhalte ligt een cafeetje waar mannen in de namiddag in de schaduw van de bomen aan een chicha zitten te lurken. Hartstikke verboden om dat buiten te doen, maar kennelijk is er ook in Tunis sprake van een gedoogbeleid. Of is de chicha voor de wetshandhavers gratis? Dat kan natuurlijk ook. Verderop kom ik bij de drukke Avenue Kheireddine Pacha. Het is wel een beetje oppassen daar, want veel stoep is er niet. Bij een braakliggend terrein tegenover ons kantoor probeert een clandestiene parkeerwachter zijn voordeel te doen met het aanbieden van een paar schaarse parkeerplekken.
Als er dan niets heeft tegen gezeten ben ik tussen 8 en kwart over 8 op kantoor. Ik ben dan één van de eersten. Goeie kans dat ik dan wel eerst even aan de afwas moet voor een schoon theeglas. De twee Tunesische collega’s komen steevast een stuk later binnen. Voor de lunch aan het eind van de morgen hebben we nog niet echt een routine gevonden. Meestal lunchen we samen op kantoor. In ons vergaderzaaltje, want de luxe van een kantine kunnen we ons niet veroorloven.
Soms gaan we in een van de snackbars om de hoek lunchen. Wat het werk zelf betreft gaan we ook steeds meer over naar de dagelijkse routine. En dat betekent ook hier dat er jammer genoeg naar verhouding veel te veel tijd gaat zitten in het afleggen van verantwoording waardoor het eigenlijke werk met de partners nu al wat in de verdrukking dreigt te komen.
In de namiddag, zo tussen vijf en half zes, ga ik weer op huis aan. En dat gaat iets anders dan op de heenweg omdat het enorm lastig is om bij de eindhalte van de tram in Ariana een taxi te vinden. Ik zit nog wat te puzzelen om dat probleem op te lossen. De laatste dagen ben ik steeds bij de halte “Indépendence” uitgestapt, de voorlaatste tramhalte. En daar gaat het tot nu toe een stuk makkelijker. Terug bij het appartement ga ik dan nog even langs bij één van de kruidenierswinkeltjes hier in de straat of bij de groenteman aan de overkant om m’n dagelijkse portie vitaminen op peil te houden. Het houdt overigens met de kwaliteit van de groenten en het aanbod niet over, maar dat is dan weer wel goed om de creativiteit een beetje te bevorderen.
Eten doe ik ’s avond met het bord op schoot voor de buis. Heb een poosje geleden BVN ontdekt, het Beste van Vlaanderen en Nederland. Okay, dat mag je dan met een korreltje zout nemen, maar ik kan in ieder geval elke dag DWDD kijken. En het weer natuurlijk over de hele wereld. Overigens zonder door kijkers ingezonden foto’s daarbij. Dat is dan wel weer jammer ;-))
Daarna zit ik meestal wel een poosje op internet of kijk ik een DVD-tje. Op het moment is dat de DVD-box van Toren C die ik als afscheid van m’n collega’s in Den Haag heb gekregen. Verder pak ik af en toe een online franse les mee. En natuurlijk bel ik nog even met Caroline. Gelukkig heb ik een goeie internet-verbinding dus kunnen we ongestoord skypen. Dat maakt het gemis wat draaglijker.
De komende week zal er wel een stukkie anders uit gaan zien, want, zoals de meesten van jullie inmiddels wel zullen weten, Caroline komt de komende week naar hier. Krijg net een sms-je vanuit Brussel dat ze klaar staat om in te checken, dus ik ga het hier nu even bij laten. Tot later!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten