Ben net terug van een lekker stukske fietsen. Gek eigenlijk dat ik daarover nog maar weinig geschreven heb. Een paar keer in de kantlijn en toen die ene keer dat ik het fietsen verwarde met een uurtje creatief met klei. De omstandigheden om hier te fietsen zijn niet erg uitnodigend. De straten liggen vol met rommel en zitten vol met gaten en de buitenwijken van Tunis zien er niet bepaald gezellig uit. En dat dan nog afgezien van de verkeerschaos, waar ik overigens al aardig aan begin te wennen. Voor het een beetje gezellig wordt moet ik eerst zo’n tien kilometer rijden, de stad uit. Maar dan heb je ook wat.
Vandaag heb ik een rit gedaan van een kleine 60 kilometer met veel wind en een temperatuur van dik boven de 30 graden, op de vtt. M’n oude racefiets heb ik ook hier, maar die is voor de omstandigheden hier niet echt geschikt. Via de buitenwijken Ariana en Soukra ben ik richting Gammarth gereden, een voorstadje aan de kust. Een puur toeristisch oord met een flink aantal uit de kluiten gewassen hotels op een rij langs de kustlijn. Met daartussen een groot aantal niet afgebouwde hotels of wel afgebouwde, maar leegstaande hotels, of hotels die bezit waren van de familie van Ben Ali en tijdens de revolutie vorig jaar gesloopt zijn. Gammarth ligt tegen een heuvel van waaraf je een mooi uitzicht over de omgeving hebt. De blauwe zee, het binnenmeer vlak achter de kustweg bij Gammarth en het heuvelachtige achterland. 
Ik had het plan opgevat om vanaf Gammarth de kustweg te gaan volgen richting Raoued Plage, maar de heuvel waar Sidi Bou Saïd op ligt, precies de andere kant op, was wel erg aanlokkelijk. Na een ommetje via La Marsa richting Sidi Bou Saïd en terug ben ik vanaf Gammarth weer dezelfde route naar huis gefietst. Met de warmte van vandaag en met het extra niet geplande lusje zat een ronde via Raoued Plage en Raoued er vandaag niet in. Toch mooi 400 hoogtemeters meegepikt.
Op weg terug naar huis merk ik op een gegeven moment dat er een fietser in m’n achterwiel hangt. Een grijs mannetje in een alledaags kloffie op een racefiets. Als hij ziet dat ik ‘m in de smiezen heb roept ie me wat toe. Ik draai me om om hem te zeggen dat ik er geen snars van versta en lach hem vriendelijk toe. Omdat ie z’n zondagse pak niet aan heeft en geen Calmo heet heb ik er geen enkel probleem mee dat ie in m’n wiel blijft hangen. Hij vertelt me nog dat ie kampioen van Tunesië is geweest en neemt z’n petje af. Mooi, heb ik iets om thuis te vertellen.
Een andere route, die ook de moeite waard is is naar de Jebel Amar. De Jebel Amar is een groene heuvel aan de noordkant van de stad die je over de weg langs twee kanten op kunt. Het is ongeveer 150 hoogtemeters tot aan het dorpje Jebbas. Weg van de drukte. Nog leuker wordt het om bij Jebbas van de weg af te gaan en een onverhard pad te nemen. Dat levert dan nog eens ongeveer 125 extra pittige hoogtemeters op.
Minder ver van huis kan ik natuurlijk altijd nog met de bike het natuurpark Ennahli in fietsen. Dat gaat constant op en af en nu het de laatste tijd weinig meer heeft geregend is het risico op vastlopen niet heel groot meer. Wel oppassen voor puntige doorns en vervelende honden. Het grootste nadeel van het park Ennahli is dat er nogal eens een troep intimiderende straathonden vlak bij de ingang van dat park bivakkeert. Inmiddels heb ik een “dazer” hier waarmee ik de honden op een afstand kan houden.
Het fietsen buiten de stad levert heel wat mooie plaatjes op en ik stop dan ook geregeld om wat foto’s te maken. Ik was van plan om die naar Google Earth te uploaden, maar dat is me jammer genoeg nog niet gelukt. Zodra dat voor mekaar is laat ik het weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten