Vanmorgen met een katerig gevoel opgestaan. Na een heerlijke twee weken thuis in Nederland weer terug naar Tunis. Nog een keertje alleen. Ik heb er eigenlijk helemaal geen zin in. Te veel verwend de afgelopen twee weken. Te veel mooie momenten met Caroline, familie en vrienden. Van mij had het nog veel langer mogen duren. Op weg naar Zaventem staan de hemelpoorten open. Twee weken thuis, twee weken mooi weer en nu is het klaar. Toch geloof ik nog steeds in toeval. Toeval ook dat Tunisair deze keer op tijd is. Even nog denk ik dat het wel eens een latertje kan gaan worden als een half uur voor de geplande vertrektijd de gate nog niet aangegeven is op de borden, maar dat blijkt slechts een onoplettendheidje van de dienstdoende beambte. Het toestel blijkt al lang klaar te staan en precies op het afgesproken tijdstip worden we weggeduwd. En ik was er nog niet klaar voor.
Ik zit bij het raam, maar een blik op de Alpen is me deze keer niet gegund. Het is in heel Europa bagger onder de wolken. Kort voor aankomst kondigt captain Krol aan dat het in Tunis 32 graden is. Het gaat nu echt menens worden. Als ik de vliegtuigtrap af loop merk ik dat het er flink bij staat te waaien. Typerend voor de maanden april en mei geloof ik. Juni misschien ook wel. De wind brengt in ieder geval de nodige verkoeling. Alles gaat vlot deze keer. Ik ben zo langs de douane. Wachtend bij de bagageband kauwt een kindje van een jaar of anderhalf op haar kauwgum. Het kwijl druipt langs haar kin. Een mevrouw die zo dicht mogelijk bij de band wil staan duwt haar karretje over m’n tenen. Welkom in Tunis.
Ik heb m’n koffer als één van de eersten te pakken en ga richting vertrekhal om daar een taxi te nemen. Beter dan de chaos bij de aankomsthal waar je ook nog eens een flinke poot wordt uitgedraaid. Deze taxi rijdt gewoon op de meter. Op weg naar Ennasr zie ik flinke stapelwolken. Zouden we onweer krijgen vandaag? Terug in m’n appartement ga ik eerst langs de brievenbus, maar helaas, de post uit Nederland die al maanden onderweg is is nog steeds niet bezorgd. Volgens mij de schuld van de reorganisatie bij de TNT. In het appartement is alles zoals ik het twee weken geleden achtergelaten heb. Alleen de ficus in de keuken heeft het avontuur niet overleefd.
Ik besluit om verder niet al te lang te treuzelen en ga eerst langs de groetenman aan de overkant van de straat. Daarna ga ik meteen via de achterdeur van het appartementencomplex richting buurtsuper. Aan die kant zijn de stapelwolken inmiddels uitgegroeid tot een dreigend pak grijze wolken. In de verte zie ik de condensstreep van een vliegtuig die duidelijk een bochtje gemaakt heeft om het natuurgeweld heen. Ai, als ik dat maar ga redden. Ik reken op tien minuutjes lopen naar de super, een kwartiertje rondstruinen in de winkel en nog eens tien minuten terug naar huis.
Het is krap en ik denk eigenlijk dat ik het niet ga redden, maar toch ga ik er voor. Op weg merk ik dat ik vlot door kan stappen. Ik zit kennelijk boordevol energie van de afgelopen twee weken. Wanneer ik m’n boodschappen gedaan heb en de winkel uitloop vallen de eerste vette spatten regen op straat. Het grijze wolkenpak heeft zich maar nauwelijks verplaatst, maar nu hoor ik er wel gerommel bij. Ik loop flink door met twee goed gevulde tassen en blijf de bui gelukkig net voor. Het zweet loopt langs m’n lijf. Lekker eigenlijk. Caroline heeft me ook verzekerd dat ik me ten onrechte zorgen had gemaakt over de paar extra kilootjes die ik terug mee naar Nederland had genomen. Ook lekker.
Inmiddels is de wind gaan liggen en is het wolkenpak langs getrokken. De zon schijnt weer volop. Ik kan er weer even tegenaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten