Poppedijntje op avontuur

Het is zaterdagmorgen en we gaan op pad om een verblijfsvergunning aan te vragen.  Wie weet is die van Corné nu inmiddels klaar.  We hebben al een beetje voorpret omdat ik er zelf hier thuis al een inburgeringscursus aan vast knoop.  Corné stelt nuchter vast dat ik mezelf allerlei vragen stel waar ik het antwoord al op weet.  Bij de eerste vraag van hem, sta ik meteen met mijn mond vol tanden.  Typisch…  Gelukkig maar dat we hier niet zo’n examen hoeven af te leggen…

Met alle documenten in een map zijn we klaar voor onze missie.  Allereerst gaan we pasfoto’s laten maken en dat kan bij een fotowinkeltje iets verderop in de straat.  Na het douchen en mijn haar föhnen, maak ik me extra zorgvuldig op.  Ik gebruik wat foundation en poeder om wat oneffenheden te verstoppen onder een dun laagje make-up.  ‘Zal ik ook nog wat lippenstift op doen?’, vraag ik mezelf af, maar besluit dit toch maar niet te doen.  De pasfoto is tenslotte voor mijn verblijfsvergunning en wie weet wordt al te frivool wel helemaal niet op prijs gesteld.
Ik ga ervan uit dat we in een paar minuten weer buiten staan, maar daar vergis ik me toch behoorlijk in.  De foto wordt gemaakt en dat kost even iets meer tijd omdat ik nog wat moeite heb met de aanwijzingen van de fotograaf in het frans.  Logisch wel.  Oké glimlachen versta ik nog, maar wat ik verder allemaal moet doen?  Tenslotte loopt hij naar me toe en zet dan vriendelijk mijn hoofd in de stand die gewenst wordt.  Als de foto gemaakt is, wordt het fotokaartje in een prachtige I Mac computer gestopt en nu begint een proces wat in de Arabische wereld heel normaal is.  We staan te wachten en ineens zie ik mijn gezicht flink uitvergroot op een beeldscherm dat in de zaak hangt.

<>

Voilà, c'est moi!

En nu begint het echte werk waar geen make-up kwast tegen op kan!  De fotograaf laat een photoshop programma op mijn hoofd los en wij mogen daarvan getuige zijn.  Rode en donkere vlekjes worden weggehaald, groeven en lijntjes en ook mijn pigmentvlekjes boven mijn wenkbrauw.  Mijn lippen krijgen een mooi lijntje. Omhoog springende haren worden afgesneden en om geen gek plat hoofd te krijgen, wordt dat later weer netjes opgevuld in dezelfde kleur. Een heel proces en zo op het beeld te zien wordt het prachtig.  Alhoewel we ons beginnen af te vragen of de meneer van de vreemdelingenpolitie dit nog wel gaat accepteren.  Als we even later de echte foto’s mogen bekijken zie ik dat ik ook - ik wist niet dat het mogelijk was - nog enkele tinten lichter ben gemaakt. Een poppetje staart me aan en ik zeg dat ik nu met recht een ‘Poppedijntje’ - een koosnaampje van mijn moeder toen ik klein was - genoemd kan worden.  Het is eigenlijk een beetje een te vlekkeloze versie van mezelf, constateer ik.  Corné zegt dat ie ook liever de echte versie van mijzelf ziet.  Wat is het toch een schat.  

Het is natuurlijk puur toeval, maar inmiddels is er een meisje binnen gekomen en het lijkt er op dat ze net uit bed komt.  Haar haren zijn in ieder geval ongekamd.  Zij weet allang dat het niet nodig is om uitgebreid voor de spiegel te staan voor het laten maken van een pasfoto.  Ik kan het niet nalaten om mezelf af te vragen hoe ze hier Robert Smith van ‘the Cure’ zouden willen gaan retoucheren.  Want bij hem is het de bedoeling dat zijn haren wild zitten, het gebied rondom zijn ogen donker is en laat staan de lippenstift die buiten de lijnen van zijn mond hóórt te vallen…



Ik ben jarenlang  de gratis schoolpasfoto’s gewend, maar de pret die het me brengt voor omgerekend nog geen vijf euro, had ik niet willen missen.  M’n fantasie gaat met me op de loop en ik bedenk een grappige titel voor een nostalgisch kinderboek; ‘de avonturen van Poppedijntje’.  Want dat ik hier allerlei nieuwe dingen meemaak is wel duidelijk. Natuurlijk gaan we als doelgerichte Nederlanders wel gewoon door met onze taak en zijn we op weg naar het volgende bureau waar we een aantal stempels gaan halen voor op het huurcontract.  Corné vertelt me dat om alles officieel te krijgen een handtekening of een kopie niet genoeg is in Tunesië … er zijn stempels nodig.  We moeten op onze beurt wachten en ik zie dat er inderdaad met veel overgave wordt gestempeld.  Tot slot gaan we met onze stempels, die maar een kwartje kostten, naar het commissariaat waar de verblijfsvergunningen geregeld moeten worden …  Helaas blijkt het vandaag net gesloten te zijn.  Volgende week zaterdag dan maar.  Wij gaan lekker naar het strand, een heerlijke plek!

Ahlam (droom in het Arabisch)

Vrijdag 20 juli, onze lieve buren brengen ons naar het vliegveld.  Het woord buren doet hen eigenlijk veel te kort.  Steeds weer blijkt het dat ze een enorm groot hart hebben en ons op allerlei manieren bijstaan.

In een paar uur brengt het vliegtuig ons in een andere wereld.  Weer terug om een poosje in Afrika te gaan wonen.  Vanzelf dwalen mijn gedachten af naar de reis die ik bijna twintig jaar geleden in mijn uppie maakte om één jaar in Zambia te gaan wonen.  Hoe heb ik dat eigenlijk ooit gedurfd toen?  Jong en onbezonnen?  En nu … hopelijk wat jaartjes wijzer geworden?  Ik weet het niet zeker hoor.  Er bekruipt me een licht angstig gevoel.  Waarom doe ik dit eigenlijk?  Best een goede vraag natuurlijk, het antwoord zal ook vanzelf weer komen.  Daar heb ik vertrouwen in.

De zon schijnt en het is erg warm.  De taxichauffeur brengt ons in volle vaart naar huis.  Hij lijkt behoorlijk chagrijnig te zijn.  Ik vraag me af of dit is omdat vandaag de Ramadan begonnen is en het mij werkelijk een onmogelijke opgave lijkt om in deze hitte de hele dag te rijden in een warme taxi zonder bijvoorbeeld ook maar een druppel water te kunnen drinken. 

Corné en ik drinken in het appartement aangekomen thee, gaan ons verfrissen en eten een hapje verderop in de straat.  Tegen tien uur val ik meteen in een diepe slaap in ons hemelbed.  De dromen komen zoals altijd vanzelf.  Ik heb deze nacht een hele sterke droom over een paar collega’s die me erg nabij staan.  ‘s Morgens bedenk ik me dat de droom echt vol met verwijzingen heeft gezeten waar ik me (on)bewust mee bezig aan het houden ben.  Het omschakelen naar een nieuw bestaan en het nu gedeeltelijk gaan loslaten van het leven zoals ik dat gewend ben.  Mis ik mijn werk nu al?  Ik droom dat ik op bezoek ben in het nieuwe, prachtige huis van een collega en zijn vriendin.  Ze vertellen me echter dat ze nog heel erg moeten wennen en zich er nog niet thuis voelen.  Ik vind het jammer voor hen.  Er zijn andere collega’s op bezoek en we hebben het gezellig samen.  Zelf val ik tot mijn schaamte een paar keer van mijn stoel, ook als ik van stoel wissel.  Er gebeuren verder allerlei dingen waarvan ik weet wat ze zouden kunnen betekenen, zoals het gedeeltelijk verlies van een beetje haar.  Gelukkig niet al te veel.  Lekker dramatisch kan ik toch zijn.  Wat dat betreft pas ik wel in de Arabische cultuur: gevoel voor drama heb ik altijd al gehad!

Ik kan het bij het wakker worden meteen mijn verhaal aan Corné kwijt.  Ik weet dat het me tijd zal gaan kosten.  Het kan ook niet anders.  Ik voel een fractie van wat Corné moet hebben gevoeld toen hij hier een half jaar alleen is geweest.  Dat vind ik goed aan dit gevoel, het helpt mij hem beter te begrijpen.  Wouw, zijn moeder heeft nog steeds gelijk.  Niet alleen toen hij klein was, ook nu is hij een dapper manneke.

Deze eerste dag vliegt voorbij.  We beginnen met boodschappen doen en dat vind ik altijd leuk.  Ik kijk mijn ogen uit.  Niet alleen naar wat we allemaal kunnen kopen, maar ook naar de mensen.  Ik kijk vooral naar hoe de vrouwen gekleed gaan.  Dat is heel gemêleerd.  Vaak traditioneel, maar ook zeker heel modern.  De karren liggen tjokvol.  Vanavond komt er een heerlijk feestmaal op tafel.  We worden weer naar huis gebracht door de taxi en deze chauffeur is heel vriendelijk.  Twee uur zonder drinken en eten…  Thuis gekomen starten we, zoals Mohammed ooit deed, met een dadel.

Salem,
Caroline

Verhuizen

Een korte blog deze week.  Druk, druk, druk.  Caroline en ik zijn volop bezig met schoonmaken, opruimen en inpakken.  Het geeft een heerlijk gevoel, waarbij je het idee krijgt, ‘waarom hebben we dat niet vaker gedaan?’  Ons huis heeft er nog nooit zo netjes uit gezien.

Sinds afgelopen week staat ons huis te koop en inmiddels zijn er zelfs al drie bezichtigingen geweest.  Maandag volgt een vierde.  Onze makelaar heeft er goede hoop op dat we snel tot zaken kunnen komen.  De Toyota hebben we op marktplaats gezet en is al verkocht en weg.  De verhuizing zit nu echt in een stroomversnelling en de snelheid waarmee alles nu gaat geeft wel wat gedoe.  Maar met wat passen en meten en de helpende handen die ons toegereikt worden gaat het allemaal lukken.

Komende vrijdag, 20 juli, stappen we samen op het vliegtuig naar Tunis.  Inmiddels al enigszins vertrouwd.  Geurend naar jasmijn.  En uitkijkend naar zon, zee, kamelen, een heerlijke salade Mechouia en Harissa. 

Caroline schrijft voortaan mee met deze blog.  Tot gauw.  X

Trouwen op grote schaal

Na mijn eigen bescheiden feestje van afgelopen week is het de afgelopen week hier in Tunesië pas echt goed losgegaan.  Met de Ramadan voor de deur, zijn de Tunesiërs massaal met elkaar in het huwelijksbootje gestapt.  Zo meteen, tijdens de Ramadan, denken Tunesiërs namelijk nog maar aan twee dingen: eten en drinken.  En vooral veel eten en drinken.  En aan alle andere dingen die Allah verboden heeft trouwens, maar dat terzijde.  Niemand die tijdens de Ramadan naar jouw bruiloft komt, dus gauw nu nog  een leuk trouwfeest organiseren voor familie en vrienden.

De broer van m’n collega Bechir Chebbi deed ook mee en Bechir was zo aardig geweest om ons, collega’s, uit te nodigen bij de bruiloft, die op een traditionele manier gevierd zou worden.  Leuk om een keertje mee te maken.  En voor Bechir een mooie gelegenheid om bij zijn familie te pronken met z’n buitenlandse collega’s.  De bruiloft van Bechir’s broer bestond uit twee delen.  Zondagavond was een soort van vrijgezellenfeest van Bechir’s broer zelf en woensdagavond de officiële huwelijksvoltrekking in het stadhuis.  We waren bij allebei de evenementen welkom.  Ook de aanstaande bruid gaf uiteraard een vrijgezellenfeest, op maandagavond, maar daar waren we dan weer niet bij uitgenodigd.

Het “vrijgezellenfeest” van Bechir’s broer was bij de familie Chebbi thuis.  Voor de gelegenheid was het huis, een redelijk grote villa in een voorstad van Tunis, helemaal opnieuw gewit.  Goed gebruik.  Ook bij mij hier in de straat waren bewoners in het weekend druk bezig geweest om hun huis te witten en ook dat was kennelijk gedaan met het oog op de bruiloft die daar afgelopen week gevierd ging worden.  Meteen na aankomst, de dames door de ene deur en ik door de andere deur, mochten we aanschuiven voor een overheerlijke couscous.  Bechir had daarvoor speciaal een cateraar weten te strikken.  Vervolgens werden we met zachte hand naar het dakterras gedirigeerd voor het vervolg van het feest.  Muziek.  Bechir’s zus had ons al geïnformeerd dat het feest opgeleukd ging worden door een  muziekgezelschap met een enigszins, maar toch weer niet helemaal religieus repertoire.  Ik moet toegeven dat we daarna nog wel wat aanmoedigingen nodig hadden om ons bij het gezelschap op het dakterras te voegen.  Het muziekgezelschap bestaande uit een man of acht heeft ons daar vervolgens getrakteerd op liederen doordrenkt met koranverzen en begeleid door trommels.  Heel traditioneel en vooral ook heel hard, zodat de hele buurt kon horen dat de familie Chebbi iets groots te vieren had.

De woensdagavond was dus gereserveerd voor de officiële huwelijksvoltrekking in het stadhuis, waar de familie Chebbi en de familie van de bruid luid toeterend arriveerde.  Eigenlijk was de huwelijksvoltrekking niet zo heel veel anders als bij ons thuis.  Een ambtenaar van de burgerlijke stand die een kort praatje houdt met af en toe een aardige kwinkslag – ik heb er natuurlijk niks van verstaan, maar het gezelschap kon z’n grapjes kennelijk wel waarderen – gevolgd door een Onze Vader (die van hun dus) en het tekenen van de stukken door het bruidspaar en getuigen.  Niet meer dan tien minuten was daarvoor uitgetrokken, wat op zich ook weer niet gek was omdat de ambtenaar waarschijnlijk al een hele dag in de weer was en de familie Chebbi, inmiddels om tien uur ’s avonds, als laatste aan de beurt was.

Als afsluiting posteerde het bruidspaar zich op een strategische plek om zich door de genodigden te laten feliciteren en om de bruidsfotograaf en de genodigden de gelegenheid te geven om de nodige foto’s te maken.  De bruidegom in een net pak en de bruid in een toch wel ietwat gewaagde witte bruidsjurk.  Dat was dan weer iets minder traditioneel.  Iedereen was welkom om samen met het bruidspaar op de foto te gaan.  De bruid bleek het allemaal wel grappig te vinden, maar Bechir’s broer had duidelijk wat last van alle aandacht.  Toen ik naast ‘m stond voor de foto voelde ik hem trillen van de zenuwen.  Tsja, kan me voorstellen dat je het van zo’n fotosessie van drie kwartier op je heupen krijgt.  Gelukkig voor hem was het daarna met de officiële plichtplegingen gedaan. 

Maar in de stad bleef het nog lang onrustig.