Na mijn eigen bescheiden feestje van afgelopen week is het de afgelopen week hier in Tunesië pas echt goed losgegaan. Met de Ramadan voor de deur, zijn de Tunesiërs massaal met elkaar in het huwelijksbootje gestapt. Zo meteen, tijdens de Ramadan, denken Tunesiërs namelijk nog maar aan twee dingen: eten en drinken. En vooral veel eten en drinken. En aan alle andere dingen die Allah verboden heeft trouwens, maar dat terzijde. Niemand die tijdens de Ramadan naar jouw bruiloft komt, dus gauw nu nog een leuk trouwfeest organiseren voor familie en vrienden.
De broer van m’n collega Bechir Chebbi deed ook mee en Bechir was zo aardig geweest om ons, collega’s, uit te nodigen bij de bruiloft, die op een traditionele manier gevierd zou worden. Leuk om een keertje mee te maken. En voor Bechir een mooie gelegenheid om bij zijn familie te pronken met z’n buitenlandse collega’s. De bruiloft van Bechir’s broer bestond uit twee delen. Zondagavond was een soort van vrijgezellenfeest van Bechir’s broer zelf en woensdagavond de officiële huwelijksvoltrekking in het stadhuis. We waren bij allebei de evenementen welkom. Ook de aanstaande bruid gaf uiteraard een vrijgezellenfeest, op maandagavond, maar daar waren we dan weer niet bij uitgenodigd.
Het “vrijgezellenfeest” van Bechir’s broer was bij de familie Chebbi thuis. Voor de gelegenheid was het huis, een redelijk grote villa in een voorstad van Tunis, helemaal opnieuw gewit. Goed gebruik. Ook bij mij hier in de straat waren bewoners in het weekend druk bezig geweest om hun huis te witten en ook dat was kennelijk gedaan met het oog op de bruiloft die daar afgelopen week gevierd ging worden. Meteen na aankomst, de dames door de ene deur en ik door de andere deur, mochten we aanschuiven voor een overheerlijke couscous. Bechir had daarvoor speciaal een cateraar weten te strikken. Vervolgens werden we met zachte hand naar het dakterras gedirigeerd voor het vervolg van het feest. Muziek. Bechir’s zus had ons al geïnformeerd dat het feest opgeleukd ging worden door een muziekgezelschap met een enigszins, maar toch weer niet helemaal religieus repertoire. Ik moet toegeven dat we daarna nog wel wat aanmoedigingen nodig hadden om ons bij het gezelschap op het dakterras te voegen. Het muziekgezelschap bestaande uit een man of acht heeft ons daar vervolgens getrakteerd op liederen doordrenkt met koranverzen en begeleid door trommels. Heel traditioneel en vooral ook heel hard, zodat de hele buurt kon horen dat de familie Chebbi iets groots te vieren had.
De woensdagavond was dus gereserveerd voor de officiële huwelijksvoltrekking in het stadhuis, waar de familie Chebbi en de familie van de bruid luid toeterend arriveerde. Eigenlijk was de huwelijksvoltrekking niet zo heel veel anders als bij ons thuis. Een ambtenaar van de burgerlijke stand die een kort praatje houdt met af en toe een aardige kwinkslag – ik heb er natuurlijk niks van verstaan, maar het gezelschap kon z’n grapjes kennelijk wel waarderen – gevolgd door een Onze Vader (die van hun dus) en het tekenen van de stukken door het bruidspaar en getuigen. Niet meer dan tien minuten was daarvoor uitgetrokken, wat op zich ook weer niet gek was omdat de ambtenaar waarschijnlijk al een hele dag in de weer was en de familie Chebbi, inmiddels om tien uur ’s avonds, als laatste aan de beurt was.
Als afsluiting posteerde het bruidspaar zich op een strategische plek om zich door de genodigden te laten feliciteren en om de bruidsfotograaf en de genodigden de gelegenheid te geven om de nodige foto’s te maken. De bruidegom in een net pak en de bruid in een toch wel ietwat gewaagde witte bruidsjurk. Dat was dan weer iets minder traditioneel. Iedereen was welkom om samen met het bruidspaar op de foto te gaan. De bruid bleek het allemaal wel grappig te vinden, maar Bechir’s broer had duidelijk wat last van alle aandacht. Toen ik naast ‘m stond voor de foto voelde ik hem trillen van de zenuwen. Tsja, kan me voorstellen dat je het van zo’n fotosessie van drie kwartier op je heupen krijgt. Gelukkig voor hem was het daarna met de officiële plichtplegingen gedaan.
Maar in de stad bleef het nog lang onrustig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten