Feestje!

Zaterdag 20 april.  Gisteren, net voor het slapen gaan, heb ik Caroline al kunnen feliciteren met haar verjaardag.  De familie was me trouwens al net voor geweest met een verjaardagskaart die vrijdag door de postbode bezorgd was.  Goed getimed.  De rest van de morgen en middag staat facebook roodgloeiend van de binnen stromende felicitaties en komen er de nodige skype-belletjes binnen.  Caroline mag zelfs wat cadeautjes uitpakken van Rianne, Desiree en Francis die Gerard en Farahnaz een paar weken terug uit Nederland hadden meegenomen.  Gezellig, al die warme aandacht.

We doen het verder een beetje rustig aan.  Caroline is nog wat moe van een tamelijk hectische week en we hebben de wijn die Salima gisteravond had meegenomen ons goed laten smaken.  Maar ’s avonds gaan we lekker uit eten samen met Victoria, Caroline’s beste vriendin hier, en haar vriend Cyril.  Ze hebben een grote bos bloemen meegenomen voor Caroline en Victoria, zelf Amerikaanse, heeft er een kaartje bijgedaan met daarop felicitaties in het Nederlands.  We hebben een tafel gereserveerd bij Plaza hier om de hoek.  Plaza is één van de meest populaire uitgaansgelegenheden hier in La Marsa, met een hotel, discotheek, bar, pizzeria en restaurant.  Het is elke avond volgeboekt en vooral de zaterdagavond kun je er over de koppen lopen.  De straat staat vol met parkeerwachters die er op toe zien dat de overlast voor de buurtbewoners een beetje beperkt blijft.  Eén van de redenen dat het er zo druk is is misschien dat er volop alcohol geschonken wordt.

Het is een opvallende ambiance bij Plaza.  De eigenaar is een Tunesiër die in Amerika het vak heeft geleerd en dat is te zien ook.  De verschillende terrassen bij de bar en het restaurant zijn gezellig aangekleed.  Overal branden vrolijke lampjes, de palmbomen in de tuin zijn versierd met guirlandes en er staan een paar lampen in de vorm van palmen.  Heerlijk over de top allemaal. 

De aankleding van het restaurant zelf oogt aan één kant chic, maar de tv-schermen aan de kant waar continu voetbalwedstrijden op worden uitgezonden, geven het weer een goedkope uitstraling.  Je zou ze eigenlijk alleen in de bar verwachten, maar daar denkt de eigenaar kennelijk anders over.  De clientèle van het restaurant is trouwens ook niet echt geïnteresseerd in voetbal.  Plaza is duidelijk in trek bij de jetset van La Marsa en omstreken.  Een plek om te zien en om gezien te worden.  Vooral de dames proberen de nodige aandacht te trekken.  Uitdagend gekleed, zwaar opgemaakt en veel geblondeerde haren.  En zo te zien hier en daar ook met de nodige correcties.


We laten ons er niet al te veel door afleiden.  Direct nadat we aan ons tafeltje hebben plaatsgenomen komt de ober met een grote schaal verse vis en kreeft aan.  Het ziet er smakelijk uit al is de kreeft niet moeders mooiste.  Even later, wanneer de ober dezelfde schaal nog eens bij een andere tafel heeft laten zien en hij wat onhandig verder loopt, zwiept hij nietsvermoedend de lange voelsprieten van de kreeft door Caroline’s haar.  Lekker hoor.  De dames houden het vanavond bij een pasta, maar Cyril en ik nemen als hoofdgerecht de wolf, geserveerd in een romige kerrie-saus.  Jawel Joop, het is inderdaad een heerlijke vis.  Cyril en ik nemen trouwens eerst nog een voorafje.  Cyril gefrituurde garnalen en ik een schaaltje gegratineerde asperges.  Het is voor het eerst dat ik ze tegen kom hier in Tunesië, en ze smaken uitstekend.

Natuurlijk nemen we ook nog koffie met een gebakje achteraf.  Caroline’s gebakje wordt speciaal voor de gelegenheid voorzien van een vuurwerkkaarsje.  Om de rekening hoeven we niet te vragen.  Die wordt ons al snel  toegeschoven.  De volgende gasten zitten al weer te wachten.

Een dag uit het leven van ...

Je hebt soms van die dagen die nogal volgepropt zijn omdat het nu eenmaal zo uitkomt. Vrijdag had ik zo’n dag.

7.30 uur: Ik loop naar Geraldine voor onze dagelijkse ochtendwandeling. Deze keer niet in het park vlakbij huis, maar samen met Françoise en Christine in Carthage. Voor de afwisseling lopen we daar wel vaker. Christine woont in Carthage en heeft ons uitgenodigd voor een kop koffie na het lopen. We lopen vandaag maar een deel van de gebruikelijke ronde. We hebben namelijk gewoon meer zin in koffie. Christine heeft vanmorgen nog een appelcake gebakken en even later zitten we heerlijk in de zon op het dakterras met een geweldig uitzicht op de Méditerranée. Ik vraag Geraldine of ze me even wil knijpen. Het is toch nog wel heel onwerkelijk! Ga ik dit ooit‘gewoon’ vinden? Het lijkt me niet.



9.15 uur: In de auto naar huis hebben Geraldine en ik het over de contrasten waar we soms tegen aan lopen. Ik heb het prima naar mijn zin en het is leuk om het thuisfront de leuke verhalen te vertellen, maar de laatste dagen heb ik een aantal hele vervelende verhalen gehoord van mensen die ik hier ken. Zo is er afgelopen maandag door iemand een steen naar de auto van Sara gegooid terwijl ze op de snelweg reed. Een flinke beschadiging in de deur net onder het raampje. Wat zou er gebeurd zijn als het glas geraakt was? Ik moet er niet aan denken. Verder hoorden we dat de man van een collega van Corné is beroofd voor een hotel in Tunis centrum. En Victoria vertelde dat ze met haar vriend Cyril getuige waren van een beroving in hartje Medina waarbij Cyril de zakkenroller zo goed en zo kwaad als het ging tegen heeft kunnen houden. We moeten alert blijven.

9.40 uur: Ik bel Diana even via skype. We spreken altijd een tijdstip af en dat is makkelijk. Toch wel heel fijn dat er internet is dat het contact met mensen in Nederland makkelijker maakt. Toen ik in Zambia woonde was dat nog een heel ander verhaal natuurlijk. Mailen ging toen nog niet en bellen was hartstikke duur. Gek genoeg was het weer wel zo dat de post daar beter aan kwam dan hier. We kletsen maar eventjes. We hebben vandaag allebei weinig tijd voor een heel verhaal.

10.00 uur: Ik spring onder de douche want ik moet mezelf nu toch wel haasten om op tijd bij Olga te zijn. We hebben namelijk om half elf afgesproken. Fris gewassen neem ik een taxi richting Gammarth.. Olga, een nieuw contact hier, wacht op me bij café ‘Le Journal’. Samen lopen we naar haar huis. Olga begint meteen te babbelen en dat blijft ze doen. Ik ken haar nog niet, maar ze wilde graag met me afspreken omdat we allebei uit Bergen op Zoom komen. Olga woont al een hele tijd in Tunesië en heeft ook in allerlei andere landen gewoond. Ze zit vol met verhalen en wijze raad. Ze vertelt dat ze van filosofie houdt. We blijken nog een aantal dingen gemeen te hebben. Het wordt dan ook alles, behalve een oppervlakkig gesprek. Olga vraagt al snel waarom ik geen kinderen heb en of dat een bewuste keuze is. Zij heeft ooit dezelfde keuze gemaakt, maar in haar tijd was dat nog wat ongebruikelijker merk ik aan haar verhaal. Als ik weer naar huis ga, krijg ik een tas vol tijdschriften mee en fruit uit haar eigen tuin. Ze vraagt me of ze me nog ergens mee kan helpen en of ik nog iets nodig heb. Ze komt op me over als een tante. Of is het meer als een moeder? Ze is super zorgzaam in ieder geval. Mijn hoofd zit heel vol met alles wat ze gezegd heeft en ik moet het allemaal nog eens even laten bezinken.

13.00 uur: Door een aardige taxichauffeur word ik thuis afgezet. En daar wacht me een leuke verrassing! Er is vandaag post van mijn ouders en Leo, Nid en de kinderen voor mijn verjaardag. Ik bekijk het en eet vlug een sneetje roggebrood. Ik moet er weer vandoor om les te geven aan mijn leerling Amber. Amber is een meisje van acht jaar en ik geniet ervan om haar les te geven. Het is een vrolijk en slim meisje dat boordenvol vragen zit. Zo vraagt ze bijvoorbeeld waarom Europa Europa heet. Zo leer ik zelf ook nog wat. Ze is creatief en grappig. Helaas gaat ze deze zomer terug naar Nederland. Na de les neem ik een taxi omdat ik met Sanne heb afgesproken. Sanne is een Nederlandse leerkracht die hier werkt als klasse-assistente op de Amerikaanse school.

16.00 uur: Ik puf even uit en eet een ijsje in de zon en daarna op naar Sanne. Ze brengt me in contact met Meire. Dat is een Braziliaanse vrouw die binnenkort een talenschool gaat starten hier in La Marsa. Ik ben net als Sanne ook gevraagd om hier een aantal uur te gaan werken. Ik krijg een rondleiding in het gebouw waar nu nog volop aan gewerkt wordt. Over zo’n twee weken moet het allemaal startklaar zijn. Spannend hoor. Ik heb er zin in. Zo super dat ik hier nog steeds met mijn beroep bezig kan zijn! Als ik hier ga werken, kan ik trouwens zelf ook een taalcursus volgen. Wat zal het gaan worden? Arabisch, Frans of bijvoorbeeld Chinees?

17.00 uur: Ik loop meteen door naar de supermarkt. Vlug wat inkopen doen, want vanavond komt Salima, een collega van Corné bij ons eten. Gelukkig zijn er deze keer volop mooie groenten en met mijn tas vol lekkere dingen kom ik thuis. Meteen door naar de keuken waar ik begin met het maken van een venkelsalade. Corné helpt ook mee met koken. Dan de huiskamer nog even opruimen en de kaarsjes aan.

19.30 uur: We zitten gezellig te babbelen en paella te eten. Salima heeft een lekkere rode wijn meegenomen. We hebben een hele gezellige avond samen. Rond half twaalf brengen we Salima naar huis; ze woont iets verderop bij ons in de straat. Als we even later weer terug zijn, ploffen we in bed.



23.55 uur: Nog vijf minuten en dan is het 12.00 uur. Nog maar even wachten met slapen…want ik ben bijna jarig!

Desperate Housewives

De afgelopen weken hebben we volop kunnen genieten van familiebezoek.  Eerst onze ouders en daarna mijn oudste broer Gerard met zijn vrouw Farahnaz en hun dochter Nobahar.  We hebben, samen met hen, hier weer allerlei nieuwe plekken ontdekt.  Wat is Tunesië toch mooi en verrassend veelzijdig!  Voor iedereen wat wils.  Het valt ons op dat er plekken zijn die nog niet echt ontdekt zijn door de toeristen, maar zeker de moeite waard zijn om te bezoeken.  Zo hebben we twee nachten geslapen in een ecologische boerderij in Zaighouan en hebben we daar gewandeld door een prachtige groene omgeving.  Ook hebben we verschillende archeologische sites uit de Punische en Romeinse tijd bezocht.  Vooral het indrukwekkende Oudna, hier niet meer dan 40 kilometer vandaan, wordt nog maar weinig bezocht. 



Voor Nobahar was het absolute hoogtepunt dat we samen met een dolfijn hebben gezwommen.  Best een beetje spannend vond ik zelf, maar onder goede begeleiding van een aardige trainer. 

 



En verder was het bezoek aan de tassenfabriek met Farahnaz een geslaagd uitje.  Voor een prikje kun je daar showmodellen van bekende merken kopen.  En van een goeie kwaliteit.  Ben erg blij dat ik zelf een eigen inkomen heb uit de bijlessen die ik hier geef.  Het was fijn om bij elkaar te zijn en om ook gewoon ’s avonds familietradities hoog te houden met een gezellig potje eenendertigen.



Het is leuk om met trots te kunnen laten zien waar we wonen en wat we hier zoal doen.  We wonen hier erg graag.  Steeds als ik het uitzicht bij ons huis zie word ik blij dat we deze stap gemaakt hebben.  Bijzonder dat we dit meemaken.  Ik droom trouwens nog regelmatig over mijn ‘vorige’ leven als juffrouw op ‘De Biezenhof.’  En dat verbaast me dan toch weer wel.  M’n werk in Nederland was kennelijk nog veel belangrijker voor me dan ik had verwacht.  Mijn vader droomt trouwens na meer dan tien jaar ook nog regelmatig over zijn werk.  Het zal dus ook wel in de genen zitten.

Het nieuwe leven houdt in dat vanzelfsprekende dingen niet altijd meer zo vanzelfsprekend zijn.  Naar de kapper gaan bijvoorbeeld.  Ik gaf me altijd volledig over aan de kapster, omdat ik bedenk dat zij diegene is die verstand van zaken heeft.  Dus hoefde ik ook niet uit te leggen in het Frans wat ik nu precies wilde.  Maar de allereerste keer hier was toch niet goed bevallen.  Dat was nog in Ennasr.  De kapster knipte mijn haar op een manier waarvan ik meteen al zag dat het mis ging.  Thuis gekomen voelde ik me net Beatrix met mijn bol geföhnde haar.  Mijn haar bleek overigens nogal scheef te zijn geknipt en Corné ging met de schaar aan de slag om enigszins de schade te herstellen.  Ook was de kraag van mijn jasje verpest door het chloor wat blijkbaar was gebruikt om de wasbak schoon te maken.

Hier in La Marsa hebben we in de straat dé kapsalon waar de meeste expats die ik ken naar toe gaan.  Bel’Hair.  De naam doet denken aan Bel Air.  De rijke sjieke buurt van Los Angeles waar de sterren wonen.  Ik liep er een keer langs voor een afspraak.  ‘Wat is dat eigenlijk in het Frans?’ bedacht ik nog aan de late kant, toen ik al voor de deur stond.  Het bleek een ‘rendez-vous’ te zijn.  Als Nederlander vind ik dit grappig klinken, want wij gebruiken dat woord voor een ander soort afspraakje.  Dat bracht meteen voorpret.

Eigenaresse Nora van deze hippe zaak is een aardige vrouw en zij knipt alle klanten zelf.  Haar assistentes doen de andere klusjes zoals verven, haren wassen en pedicure.  Er is ook een meisje in dienst die het syndroom van down heeft.  Layla.  Ik schat haar een jaar of 18 en ze zorgt voor koffie, het verwisselen van de cd’s en het wegvegen van de haren.  Ik ben inmiddels twee keer geweest.  Ik voel me blij dat er weer iets aan mijn haar wordt gedaan, maar ik ben toch nog niet helemaal op mijn gemak, merk ik wel.  Het komt vast doordat ik me omringd voel door sjieke expat-vrouwen die hier komen voor hun kapsels, manicure, pedicure en andere behandelingen waarvan ik het bestaan nog niet ken .  Sommige vrouwen lijken inderdaad te denken het leven te leiden van een ster.  Mooi huis met zwembad en geld zat.  Hulp in de huishouding en een privéchauffeur.  Ze mopperen als de hulp een dagje niet kan en ze dus zelf aan de slag moeten.  Toch hebben ze het druk met van alles.  

Victoria, mijn Amerikaanse klasgenote, maakt er altijd grapjes over.  Ze vraagt dan hoe het gaat met de ‘real housewives’, refererend aan de tv-serie ‘Desperate housewives’.  Nou ja, het is misschien inderdaad wel te vergelijken met deze serie of de Nederlandse variant ‘Gooische vrouwen’.

Zelf voel ik me absoluut niet desperate.  Voor mijzelf is het leven hier nog allesbehalve saai en voorspelbaar.  Van de week toen ik groenten aan het kopen was op de markt, kwam ik Geraldine tegen.  Ze vertelde dat ze toevallig net Olga had gesproken.  Ik ken Olga nog niet, maar Geraldine zei dat ze hier al jaren woont en uit Bergen op Zoom komt.  Olga wil heel graag een keer afspreken.  Gisteren belde ze inderdaad op.  Ze klonk als een gezellige tante.  Van de week ga ik bij haar op de koffie.  Ik ben natuurlijk heel benieuwd.  Vreemd is dat toch eigenlijk?  Bij een, nu nog, wildvreemde op de koffie gaan, omdat je toevallig allebei uit Bergen op Zoom komt?  Ik vind het eigenlijk erg leuk!  ’s Avonds vertelde ik het aan Annie, Corné’s moeder, toen we op de Skype waren.  Ze stelde me meteen gerust door te zeggen dat ze het heel normaal vindt.