Ben je bang?

Als er nu nog iemand vraagt of ik Nederlandse les kan geven, zeg ik dat het op het moment niet gaat, nam ik mezelf een poosje geleden voor.  Op woensdagmiddag, terwijl ik les aan het geven ben op Espace Junior, gaat mijn telefoon.  Een Tunesische vrouw die mijn telefoonnummer via de ambassade heeft, vraagt naar de mogelijkheden van Nederlandse les.  Ik beloof haar snel terug te bellen.  Overdag heb ik misschien nog wel een gaatje denk ik.  De meeste leerlingen hebben namelijk na schooltijd les.  Ook lijkt het me interessant om aan een Tunesische vrouw les te geven.  Dus spreken we zaterdagmorgen af in Ennasr, in de straat waar we eerst woonden.  Zij woont daar vlakbij en ik wil haar toch graag eerst ontmoeten voor ik definitief ‘ja’ ga zeggen.

 's Morgens rijd ik met de taxi richting Ennasr en vraag me af hoe het zal zijn.  Toch wel spannend zo’n ontmoeting met een totaal onbekende persoon.  Ik voel me trouwens erg moe van de drukke dagen afgelopen tijd en moet mezelf ook wel een beetje oppeppen, maar het avontuur lokt.  Op de afgesproken tijd ontmoeten we elkaar in een rustig café.  De Tunesische vrouw heet Nesrine en ze woont  eigenlijk in hartje Amsterdam, maar is voor twee maanden in Tunesië bij haar ouders.  Ze wil graag Nederlands leren om haar kans op werk te vergroten.  Haar man werkt voor de Vrije Universiteit en is momenteel in Amerika.  Voordat ze in Amsterdam zijn komen wonen hebben ze in Tokio gewoond.  Maar na de ramp met de kerncentrale wilden ze daar weg.
 

We hebben een fijn gesprek. Eerst praten we over de les en alles wat we daarover willen weten van elkaar.  We wisselen Engels en Frans af.  Dan vraagt Nesrine hoe ik het in Tunesië vindt.  Ik vind het altijd nogal lastig om hier op te antwoorden, zeker tegen Tunesiërs.  Op het moment hebben we hier een fijn leven en zijn we volop allerlei nieuwe dingen aan het ontdekken.  Toch weet ik dat het voor Tunesiërs helemaal geen makkelijke periode is.  De politieke- en economische situatie is daarvoor veel te onstabiel.  Nesrine vertelt dan ook dat vrij uitgebreid wat ze zelf van de huidige situatie vindt.  En inderdaad blijkt het dat ze zich grote zorgen maakt over de toekomst van haar land.
Al is het gesprek erg interessant, na een poosje voel ik me echt erg moe.  Ik wil eigenlijk wel weer richting huis, maar Nesrine heeft nog steeds een half glas citronade.  Na een poosje maak ik toch maar aanstalten om te vertrekken.  Nesrine laat haar halve glas staan.  Tja…is ook weer zo.  Het is een gewoonte van Tunesiërs om niet alles helemaal op te drinken.  Dat is als het ware een beetje onbeleefd, net of je eigenlijk nog meer had gewild.

We hebben afgesproken dat ik twee keer in de week naar Nesrine toe zal gaan.  De eerste keer zal ze me aan de straat opwachten om de weg naar haar huis te wijzen.  Onderweg bel ik haar en legt ze uit aan de taxichauffeur waar hij naar toe moet rijden.  Het huis van Nesrine haar ouders ligt iets achter een doorgaande weg.  Een zandpad brengt je naar hun huis.  Een ommuurde woning die van buiten een beetje grauw lijkt, maar binnen vrij luxueus is ingericht.  Een typisch Tunesische stijl, nogal klassiek.  Aan de muur hangen veel schilderijen die haar moeder zelf gemaakt heeft. Als ik vraag of haar ouders wel eens in Nederland op bezoek zijn geweest, vertelt ze me dat dit niet zo makkelijk gaat.  Haar moeder krijgt geen visum.  De Nederlandse overheid is bang dat ze zal blijven, terwijl ze niet weg wil uit Tunesië.  Haar ouders hebben hier hun eigen huis en hun werk.  Ik besef maar weer eens hoe oneerlijk het verdeeld kan zijn op de wereld.


Op woensdag 30 oktober is er een (zelfmoord)aanslag bij een hotel in de drukke badplaats Sousse. Diezelfde morgen wordt er in Monastir een jongen opgepakt die een aanslag wil plegen bij het mausoleum van Habib Bourgiba.  Slecht nieuws.  Dit doet geen goed aan het beeld van Tunesië als veilig vakantieland en van het toerisme is Tunesië voor een groot deel afhankelijk.



Als ik de donderdag erna naar Nesrine ga om les te geven, vraagt ze aan me of ik bang ben.  Nesrine geeft me meer details over de incidenten.  Het waren jongens van een jaar of zeventien, achttien.  Jongens die uit een arm gezin komen en weinig toekomstperspectief hebben.  Het is het klassieke verhaal van jonge mensen die worden misbruikt voor een (heilige) strijd naar meer macht.  Het stemt me triest.

In de taxi naar huis toe vraagt ook de chauffeur vrijwel meteen of ik nu bang ben.  Hij zegt dat het gewone leven vandaag weer door gaat.  ‘Kijk maar om je heen.’  De hele weg naar huis toe praat hij met me over de politieke situatie en hij zegt dat dit allemaal niets met de islamisten of salafisten te maken heeft, maar met de politieke maffia van dit moment.  Hij voert een prachtige rede over de gemengde samenleving in Tunesië die altijd goed met elkaar is om gegaan.  De moslims en de joden hebben jarenlang goed samen geleefd hier.  Ik geniet van zijn enthousiasme en mooie woorden, maar vooral van het feit dat hij me blijkbaar serieus genoeg neemt als gesprekspartner.  Alle stereotyperingen die mensen zo graag gebruiken, vallen weer even weg.  We zijn op dit moment gewoon twee mensen die met elkaar in gesprek zijn.  Als ik aankom bij mijn volgende leerling wil ik hem een fooitje geven.  Daar wil hij niets van weten.  Ook bijzonder want de meeste taxichauffeurs nemen het graag aan en kunnen het ook goed gebruiken.  ‘Voor een kop koffie voor u’ probeer ik nog, maar ‘nee’, het is goed zo.

Als ik me nu afvraag hoe ik me op dit moment voel in Tunesië, moet ik toegeven dat ik wat meer op mijn hoede ben.  Ik ben ook minder positief over de huidige situatie dan een aantal weken geleden.  Ik volg het nieuws en wil het liefst het naadje van de kous weten.  En dat is nu juist zo moeilijk blijkt wel.  Het is allemaal zo onduidelijk.  Wat wel duidelijk is dat we niet weten wanneer het overgangskabinet geleid door technocraten van start gaat.  De wijze mannen die het land zouden moeten gaan leiden naar eerlijke verkiezingen.  Er kan maar geen overeenstemming gevonden worden…