In the bubble

Nu het herfst is geworden in Tunesië is het meteen een stuk frisser.  Warme kleren en laarzen moeten weer tevoorschijn gehaald worden.  Als we uit ons huiskamer raam kijken zien we dat de sinaasappels oranje worden.  Dat geeft mij steeds weer een exotisch gevoel.  Maar ‘s avonds gaat de verwarming toch wel aan.  Meestal is de hemel overdag nog strak blauw, maar er is ook vaker bewolking.  En als ik er zo over nadenk is dat niet alleen letterlijk, maar staan er ook figuurlijk wel wat meer wolken aan de lucht.

 

 

Zoals ik al in het vorige blog schreef, merk ik aan mezelf dat ik veel meer op mijn hoede ben dan, zeg maar, een paar weken geleden.  Ik wil er toch nog even wat verder op doorborduren.  We schrijven natuurlijk wel vaker over de situatie hier.  Het is al langer bekend dat er genoeg uitdagingen voor Tunesië zijn, zowel politiek als sociaal-economisch gezien.  Daarom is Oxfam Novib ook hier.

 

Ik heb pas het boek ‘De Jasmijnrevolutie’ van Volkskrant-journaliste Leen Vervaeke gelezen.  Het boek geeft een duidelijk beeld van Tunesië voor en na de revolutie.  Heel interessant om te lezen.  Een aanrader voor wie geïnteresseerd in achtergronden is.  Maar als je het leest, word je wel uit je ‘bubble’ gehaald…als je daar al in mocht zitten.

 

En eerlijk gezegd kan dat hier in Tunesië vrij makkelijk, leven in een ‘bubble’…en ja dan is het leven behoorlijk comfortabel.  Bijna altijd zonnig, aardige mensen, prachtige bloemen overal het hele jaar door, leuke restaurantjes … om zomaar wat te noemen.  Op Franse les had ik zelfs mijn eigen ‘bubble boy’.  Een grapje van Victoria, omdat ik de man in het glazen hokje bij de ingang er zo charmant uit vond zien.  Verder kom ik vooral in contact met de mensen die het financieel goed hebben en waarvan ik de kinderen les geef.  Ook op Espace Junior komen de kinderen van de rijke Tunesiërs en de expats.  Maar goed, er is dus ook die andere kant.  Tunesië is in mijn ogen een land met nogal wat contrasten.  Zo is er een behoorlijk rijke bovenlaag, maar is er ook erg veel armoede.   Ik weet dat dat ook in Nederland zo is, maar hier is het anders, schrijnender en op veel grotere schaal.

 

Ik bedenk me trouwens ook wel vaak dat de studie gedragsspecialist, die ik net voor vertrek in Nederland heb kunnen afronden, wat dat betreft precies op het goede moment in mijn leven is gekomen.  Ik heb er juist ook hier erg veel aan!  Ik heb geleerd dat je alles op de wereld ziet en beoordeelt vanuit je eigen perspectief.  Wat je van iets vindt en er van denkt, zegt alles over je eigen visie, onder andere gevormd door je persoonlijkheid en culturele achtergrond.  Zo kijk ik er na anderhalf jaar nog steeds verbaasd van op dat ouders hun kinderen voorin in de auto laten zitten zonder gordel om.  En heb ik te doen met mensen die bij verkeerslichten tissues proberen te verkopen.  En ook hou ik mijn hart vast als ineens iemand de snelweg (!) over steekt.  En dat gebeurt regelmatig!  En het kon helaas niet uitblijven dat ik er van de week getuige van was dat dit mis is gegaan.  Met de taxi reed ik vlak langs een groepje politiemensen die naast een toegedekt lichaam stonden.  Ik zag alleen de voeten nog…  Later las ik in de krant dat het om een 37-jarige vrouw ging die was aangereden.

 

Vorige week zondag gingen we ’s middags een hapje eten in een sjiek restaurant vlakbij ons.  We gingen er naar toe omdat je daar een prachtig uitzicht op zee hebt.  Op de parkeerplaats staan de duurste auto’s.  Voor we binnen mochten werden we even gescreend met een detector.  Een potentiële plek voor een aanslag omdat er alcohol geschonken wordt?  Het voelt even minder prettig aan.  Eenmaal binnen kon ik mijn muizenissen snel laten varen.  We hadden een gezellige lunch.  Wat mij opviel is dat op zo’n plek alles mooi en goed lijkt.  De klanten zien er picobello uit en het bedienend personeel ook.  Maar als je blik even afdwaalt naar de schoenen van de obers zie je dat die niet zo glimmend en nieuw meer zijn.  Dat is natuurlijk een detail, maar bij mij zijn het juist vaak net de details die het ‘m doen.

 

Voor de dagelijkse realiteit kun je je ogen moeilijk sluiten.  Knap als je in je bubble kunt blijven zitten.  Door alle negatieve berichten en de incidenten die plaatsvinden zou je jezelf makkelijk van de wijs kunnen laten brengen.  De balans vinden is dus wel wat lastig.  Vorige week was er in het theater in de stad een voorstelling over het leven van Chopin.  Het hoofd beveiliging van de Amerikaanse School had geadviseerd om niet naar het centrum van Tunis te gaan in verband met mogelijke demonstraties, maar dat advies werd niet door andere bronnen gesteund.  We besloten om toch te gaan, maar het spookte nog wel door m’n hoofd.  Tijdens de voorstelling zag ik twee bezoekers de zaal uit lopen en een rode rugzak die achter gelaten werd.  In mijn hoofd speelde er automatisch een ‘worst case’ scenario af.  Mijn ogen bleven zich richten op die plek en ik bedacht me dat dit dan misschien wel serieus kon gaan worden.  Want waarom neem je je rugzak niet mee als je even weg gaat?  Uiteindelijk kwamen ze - Allah is groot - toch weer terug.  Wellicht even naar buiten gegaan om te roken.

Een paar dagen later ontving ik een mail van Jack met als onderwerp : ‘aanslag’.  Ik zeg eerlijk, mijn hart sloeg even over.  ‘Wat weet Jack dat wij nog niet weten?’ flitste er door mij heen.  Is er weer een aanslag gepleegd?  Ook dit bleek al snel loos alarm te zijn.  Het ging over een belastingaanslag en het was uiteindelijk alleen maar goed nieuws.  Toch deed dit me beseffen dat ik veel achterdochtiger aan het worden ben.  Als ik met Corné praat merk ik meteen dat hij er veel nuchterder mee omgaat.  Zo proberen we elkaar in balans te houden.

 

In februari  2014 krijgt het Oxfam Novib personeel een veiligheidstraining.  Je leert er wat te doen of hoe te reageren bij verschillende incidenten zoals bijvoorbeeld bij een kidnapping.  Corné heeft al eens zo’n training gehad in Nederland.  Deze keer mag ik ook meedoen.  Ik vind het een goed idee, maar ook dit is eerlijk gezegd spannend!