La Suédoise

‘Lijk ik nu nog meer op een Europese vrouw die een relatie aan is gegaan met een Tunesiër?  Die in de val is gelopen van zijn charmante praatjes en zijn mooie bruine ogen?’  Ik vraag het me eerlijk gezegd wel eens af als ik denk dat mensen naar ons staren.  Stereotyperingen…we doen er allemaal aan mee.  Waarom eigenlijk?  Is het omdat we enige houvast zoeken in deze chaotische wereld?  Willen we alles veilig in hokjes kunnen stoppen; dat maakt het in ieder geval iets overzichtelijker?  ‘Is het waar?’ wordt me nu gevraagd; ‘ Do blondes have more fun?’  Ik hou in ieder geval niet van domme blondjes grappen en al helemaal niet als een blonde vrouw er zelf mee komt…

Blond ben ik nu, na 45 jaar.  Wat een verandering!  Ik heb niet bewust gekozen voor blond overigens.  Het is het bekende ‘ik spring gewoon maar in het diepe gedrag’, waar ik wel eens vaker last van heb, en dan kijk ik daarna wel wat ik er van vind.  Wat wist ik wel?  Dat ik weinig zin had om mijn haar nog langer te verven.  Ik verf het namelijk al enige jaren…  Nu ik Tunesië woon verschiet de kleur al snel door de zon en al na twee weken zie ik al weer grijze haren doorkomen.  Ik wil af van die nep kleur.

Nu ken ik iemand die dezelfde leeftijd heeft als ik en al een jaar of twee met verve haar grijze haren toont.  Ze heeft een trendy kapsel en ik vind haar altijd juist zo opvallend en uniek.  Ik besluit om haar eens om raad te vragen.  Hoe heb jij dat destijds besloten?  Ze vertelt dat ze het verven ook ‘zat’ was.  Gewoon lekker kort laten knippen in de lente en dan groeit je haar vanzelf wat harder.  Grijs haar is trouwens harstikke  hip tegenwoordig voegt ze er nog aan toe.  Nu had zij zelf zwart haar en die uitgroei met grijs vond ik wel grappig.  Met mijn kleur bruin lijkt me dat toch iets minder mooi.

Ik ga als we in juni in Nederland zijn naar de kapper om advies.  Dat lijkt me toch wat makkelijker in het Nederlands.  Wat is nu de beste manier om de overgang te maken van geverfd haar naar grijs?  De kapster denkt aan ontkleuren.  Dan zie je de overgang het minst volgens haar.  Dat de overgang van donkerbruin naar blond heel groot is, vergeten we voor het gemak maar even.  Dat is een overgang in één keer tenslotte.  Ik besluit ter plekke om me zelf er dus maar in te storten al ben ik wel op mijn hoede.  Eerlijk is eerlijk.  Ik voel me ontheemd in de kappersstoel.  Ik kan eigenlijk wel huilen met het goedje in mijn haar dat in een kuif is gekunsteld en ik vind dat ik verdacht veel op Wilders lijk.   Als een uurtje later alles eruit is gespoeld vind ik dat mijn haar geel is.  Ik staar een vreemde aan.  Ik zeg dapper dat ik het te geel vind en krijg er nog een kleine behandeling overheen.  Het geel trekt iets weg…maar het is absoluut nog geen ‘tjee wat ben ik blij effect’.  Ik voel nu pas hoe belangrijk mijn haar is voor mijn eigen identiteit.  Ik ben tenslotte heel mijn leven al een brunette geweest!

En dan komt natuurlijk fase twee.  Net zo lastig.  Iedereen dapper onder ogen komen terwijl je zelf nog niet straalt van blijdschap.  Best een aparte fase moet ik toegeven.  Ik besluit om er maar een soort eigen psychologisch onderzoek van te maken…  Eens kijken hoe mensen reageren…  Nou best een leuk onderzoek.  Heel verschillende reacties en als mensen niets zeggen weet ik natuurlijk ook al voldoende.  Maar ik neem ze dat niet kwalijk. Eerlijk is eerlijk.  Ik vind er zelf namelijk ook nog geen klap aan.  Het eerste wat ik deed was een hoedje kopen om mijn blonde haar te verbergen.

Nu een paar weken verder merk ik dat ik helaas nog niet helemaal grijs ben, en ik dacht juist van wel…of hoopte eigenlijk van wel.  Peper en zoutkleur lijkt me zo saai. Ik wil zilveren haren!  Ik moet een beetje in mezelf lachen als ik moedeloos, na weer een bezoek aan de kapper, op de bank zit.  Net weer een ontkleuring achter de rug, want de uitgroei werd wel erg zichtbaar.  Mijn hoofdhuid is rood en pijnlijk van de waterstofperoxide.  Wat doen mensen zichzelf aan? Dit kan niet de bedoeling zijn.  Dit was de laatste keer neem ik mezelf ferm voor.  Ik ben vast de enige vrouw op aarde die graag helemaal grijs wil zijn!  De meeste vrouwen die ik spreek lijken namelijk anti grijs te zijn.  Grijs is synoniem voor ‘oud’.  Vooral bij een vrouw.  Bij een man kan het eigenlijk weer wel. Dan is het juist charmant en stijlvol.  Dat het niet altijd eerlijk verdeeld is in de wereld wisten we al langer.  Ik probeer mijn eigen weg te zoeken. Ik ben tenslotte zo oud als ik eruit zie.  Daar kan ik ook niet al te gek veel aan veranderen.
 

Het is trouwens wel zo dat ik inmiddels aan mijn nieuwe ik gewend ben geraakt. Veel mensen zijn positief en enthousiast.  En onze bovenbuurman noemt me nu ‘la Suédoise’.  En met een glimlach op mijn gezicht moet ik bekennen dat ik dat één van de leukste bijnamen vind die ik ooit gehad heb.