Lost in Translation

Dit is de titel van één van onze meest favoriete films.  In ‘Lost in Translation´ ontmoeten twee personages, Bob en Charlotte, elkaar in een hotel in Tokio.  Ze spreken geen Japans en begrijpen ook de cultuur niet echt goed.  Dit zorgt ervoor dat ze in absurde en hilarische situaties verzeild raken.  Ook wij komen regelmatig met ‘Lost in Translation’ situaties in aanraking.  En ik herken ze nu waarschijnlijk nog duidelijker na het daadwerkelijk starten met de Franse les.

Mooi op tijd en vol verwachting stap ik op maandagmorgen het ‘Institut Français’ binnen.  Het Institut is een onderdeel van de Franse ambassade en je komt er dan ook niet zomaar binnen.  Eerst door een detectiepoortje en vervolgens wil een vriendelijke meneer van de beveiliging mijn pasje en de inhoud van mijn tas zien.  Zijn collega schiet me te hulp en wijst me de weg naar het lokaal.  Hier ga ik de komende tijd vier ochtenden per week doorbrengen.  Stipt om 9 uur start de les.  De juf komt binnenlopen en begint vrolijk te ratelen in het Frans.  O lala, wat een tempo meteen!  Ik span me tot het uiterste in om haar te kunnen volgen.  Door de kernwoorden uit de zinnen te pikken kan ik redelijk volgen waar ze het over heeft.  Tenminste daar stel ik mezelf mee gerust.  Na tien minuten blijkt het dat een van de deelnemers in de verkeerde klas zit.  De juf besluit te controleren of er meer mensen zijn die wellicht van groep moeten wisselen.  En ja hoor… er zijn er meer... en ook ik ben er één van!  Tot mijn verbazing mag ik naar een groep met een niveau hoger.  O jee, als dat maar goed gaat.

Natuurlijk is ook deze groep inmiddels gestart.  De klas is door de juf in twee groepen verdeeld.  We mogen onszelf voorstellen aan elkaar.  De volgende opdracht is om de mensen van de andere groep te beschrijven en bij hen te bedenken wat ze zoal doen.  Zoals bijvoorbeeld de leeftijd, het beroep en hoe de persoon overkomt   Een leuke oefening om kennis met elkaar te maken.  De juf schrijft alle namen op het bord.  Een apart gevoel om zelf weer leerling te zijn en deel uit te maken van een klas met zestien andere mensen van verschillende leeftijden en nationaliteiten.  De meerderheid van mijn klasgenoten is overigens Tunesisch en tussen de 20 en 30 jaar.  Deze juf straalt iets meer rust uit dan de vorige, maar praat iets zachter en ook bij haar moet ik me erg inspannen om haar te kunnen volgen.  Ik  heb in mijn vorige blog geschreven dat het niveau van het lesboek me gerustgesteld heeft.  De juf zegt echter dat het boek iets te makkelijk voor ons is en dat ze daarom ook vaak van het boek zal afwijken en andere opdrachten aan ons gaat geven.  ´Mon dieu´.

Als ik ’s middags thuiskom koop ik een vers stokbrood voor de lunch in het winkeltje schuin onder ons appartement.  Ik besluit ook meteen een Franse krant te kopen om een beetje extra te kunnen oefenen.  Ik ben even in verwarring als ik maar 80 cent hoef af te rekenen en geef met een vragende blik 1 dinar.  Ik kan eigenlijk niet geloven dat een brood én een krant zo goedkoop zijn.  Ik zal me vast vergissen.  De vriendelijke jongen, die me vorige keer al de muntstukken heeft uitgelegd, knikt bevestigend.  Hij maakt vervolgens een grapje en tikt een heel hoog bedrag in op de kassa en zegt: ‘Je mag ook dit betalen als je wilt.’

Dinsdagmorgen sta ik op tijd langs de kant van onze straat om weer met de taxi naar les te gaan.  De taxichauffeur reageert vaag als ik hem vertel waar ik graag naar toe wil.  Het Institut ligt aan een grote Avenue in het centrum en deze moet haast bij de meeste taxichauffeurs bekend zijn.  Het is zoiets als wat de Prinsengracht voor Amsterdam is.  Hij neemt echter een weg die ik niet direct herken.  Ik weet dat taxichauffeurs soms verschillende routes nemen en ben nog niet echt ongerust.  Na een poosje merk ik dat het toch echt niet klopt en vraag hem er naar.  Hij antwoordt in het Arabisch en we komen er samen dus niet uit.  Zo veel is wel duidelijk.  Ik hoop nog dat hij het aan een collega vraagt of even belt.  Dat doen chauffeurs ook wel als ze er niet meer uitkomen, maar zo doortastend is hij helaas niet.  Ik besluit dat ik maar het best uit kan stappen om met een andere taxi verder te gaan.  Dat is nog niet meteen heel makkelijk omdat het spitsuur is en veel taxi’s bezet zijn.  Ga ik nu al de tweede dag te laat komen?  Toch raak ik niet in paniek.  Na wat zoeken vind ik een taxichauffeur die me wel wil brengen nadat hij me iets duidelijk wil maken dat ik niet begrijp omdat ik het Franse woord niet ken. Waarschijnlijk bedoelt hij dat ik net naar het moeilijkste plekje van de stad wil of zo. 

Ik kom net een paar minuten voor 9 binnen en ben blij dat ik het toch op tijd gehaald heb.  Een klasgenoot van begin twintig begroet me vriendelijk met ‘bonjour Caroline’ als ik het lokaal binnen stap.  Af en toe lijkt het cliché van de charmante Tunesiër wel te kloppen.  De les start en de tijd vliegt.  In de pauze kom ik de juf van gisterenmorgen tegen op de gang.  Ik begroet haar vriendelijk en ze vraagt hoe het gaat nu ik op het juiste niveau zit.  Haha, dit is hilarisch.