Een dagje Bizerte

Nu de temperaturen overdag weer een beetje dragelijk zijn hier in Tunesië, en we in het weekend niet direct naar het strand hoeven om verkoeling te zoeken, kunnen we lekker op pad om de rest van Tunesië te gaan verkennen.  Genoeg te beleven, maar zonder auto voor de deur zijn we nog even beperkt in onze mogelijkheden.  Afgelopen zaterdag zijn we naar Bizerte gegaan.  Aan de noordkust, een kilometer of 60 boven Tunis.  Bizerte is prima met het openbaar vervoer te bereiken.  Een paar keer per dag gaat er een trein en bus, en de hele dag door louages, kleine personenbusjes die dienst doen als deeltaxi en vertrekken zodra ze vol zijn.  In één keer brengen ze je naar je eindbestemming.

Tunis heeft twee grote busstations waar ook de louages vertrekken.  Met de taxi gaan we naar het Gare Routière Nord.  Het is er een lekkere chaos, maar één keer vragen is genoeg om de juiste louage te vinden.  En we weten meteen ook hoe we Bizerte in het Arabisch uit moeten spreken.  Binnen 5 minuten zijn we op weg, maar het duurt nog een half uur voor we Tunis uit zijn.  Daarna, als we op de tolweg gekomen zijn naar het noorden, gaat het snel.  Het landschap is kaal, na een lange, hete zomer, maar straks staat het hier vol met graan.  Een paar kilometer voor Bizerte verandert het en doemt een groot pijnboombos op aan onze rechterkant.  Vlak daarachter de Méditerranee.  De louage brengt ons tot net voor Bizerte.  Het is nog een kilometertje wandelen naar het centrum net voorbij het kanaal wat de Middelandse Zee verbindt met een groot meer, waar het in het voor- en najaar zwart ziet van de trekvogels.  Daar gaan we zeker nog eens kijken, maar deze keer gaan we naar de stad.

We hebben geluk, want het is marktdag.  De groenten en het fruit zien er lekker uit.  De kruiden ruiken heerlijk.  Jammer dat het achter de kraampjes zo’n vreselijke bende is.  Toch heeft Caroline nog moeite om een plekkie te vinden om zich te kunnen ontdoen van haar uitgekauwde kauwgum.  Zo’n typisch Nederlandse gewoonte om je afval in een afvalbak te willen gooien, die we waarschijnlijk wel af zullen gaan leren.

 

Bizerte staat bekend om z’n mooie oude haven die dateert uit de tijd van de Foeniciërs.  Het is er rustig vandaag.  De schilderachtige vissersbootjes dobberen langs de kade.  Tegen de avond zullen ze wel weer uitvaren.  We genieten van een lekker bakkie koffie bij één van de cafeetjes langs de haven.  Daarna bekijken we de Kasbah, de oude ommuurde stad.  Stille, smalle straatjes.  Kinderen spelen voor de kleine moskee op straat.  Een vrouw die net de deur open doet schrikt als ze ons ziet en trekt snel een gordijn voor haar gezicht.

We wandelen verder naar het strand van Bizerte.  Ook hier is het rustig al komt dat misschien ook doordat het tamelijk hard waait en het strand vol ligt met uitgedroogd zeewier.  Geen ideale omstandigheden voor een dagje strand, maar lekker om even uit te waaien.  Even verderop staan een paar hotels langs de boulevard, waar we heen gaan voor een lunch.  Een Tunesische salade Mechouia en een schotel gegrilde inktvis.  Lekker.

Terug in het centrum van het stadje lopen we nog even over de markt.  Er wordt veel oude meuk verkocht, maar ook heerlijke kruiden en kleding.  Caroline duikt nog een paar boetiekjes in en koopt voor een prikkie wat traditionele kleding voor in huis.

Wanneer we terug wandelen richting busstation komen we voor een open brug te staan.  Het is even onduidelijk waarom.  Een eind verderop zien we dat een schip de haven binnen wordt gesleept, maar dat gaat nog wel een half uur duren voor die bij de brug komt.  Gelukkig is er nog van alles te beleven.  Aan de andere kant van de brug proberen havenlui  een containerschip te laden, maar dat gaat op z’n zachtst gezegd niet erg handig.  Het is te hopen dat de inhoud van de containers goed verzekerd is.  Caroline kan het gezwiep van de containers vlak boven de hoofden van die havenlui trouwens al snel niet meer aanzien.  Wanneer een half uur later het schip eindelijk de brug voorbij geloodst is worden we getrakteerd op de uitlaatgassen van een hoop ongeduldige brommertjes die kennelijk allemaal als eerste aan de overkant willen zijn.  Terug bij het busstation staan de louages al weer op ons te wachten.  Binnen no-time zijn we terug in Tunis.