Het openbare leven hier in Tunis begint langzaam maar zeker weer een beetje op gang te komen. De zomer loopt op z’n laatste benen, de regen spoelt het stof van de straten en komende week gaan de scholen weer open. Maar het einde van de zomer van 2012 stond toch vooral in het teken van het einde van de Ramadan. Het was geen makkelijke tijd, de zomer van 2012. Vooral voor gelovige moslims dan, die bij temperaturen van tegen de veertig graden overdag niet mochten eten of drinken. Voor onszelf was het niet meer dan een beetje aanpassen aan een ander ritme en niet altijd makkelijk te bevatten hoe diep het geloof van een moslim gaat. Ook minder gelovige moslims doen mee aan de Ramadan, maar doen ze dat dan uit overtuiging, uit trots of gewoon vanwege de sociale druk? De overheid zorgt er in ieder geval voor dat er alle ruimte is om het geloof in Allah te betuigen. Natuurlijk mag je overdag eten en drinken als je daar zelf voor kiest, maar in cafés en hotels mag dat dan alleen achter gesloten gordijnen. En de bier- en wijnkelders die je hier in een paar grote supermarkten kunt vinden waren tijdens de Ramadan verboden terrein.
Gisteren zijn we naar de Géant geweest om onze voorraad weer aan te vullen met een pakketje bier en een paar flesjes wijn. Tunesische wijn. Een erfenis van het Franse koloniale verleden. Het Tunesische klimaat leent zich uitstekend voor een rijke druivenoogst. De rode Magon is misschien wel het meest populair. Voor de echte kenners hebben we het nog even opgezocht. De druiven die ze voor de Magon gebruiken zijn de Carignan, Cabernet-Sauvignon, en Syrah. Goeie druiven of niet, we laten het ons goed smaken. Na de introductie van wijn door de Fransen hebben Tunesische producenten het heft in eigen hand genomen. De wijnvelden liggen hier om de hoek, praktisch in onze achtertuin. Goed bezig.
Beetje bij beetje beginnen we onszelf thuis te voelen hier in Tunesië. We dompelen langzaam maar zeker steeds een beetje verder onder in het Tunesische leven. Gisteravond zijn we op onze ontdekkingsreis naar een salon de thé verderop in de straat gegaan voor een bakje espresso met een chicha, een Tunesische waterpijp. Dit wilden we graag eens proberen. Lekker hangend in een comfortabel stoeltje vult de zoete geur van appeltjes het terras. Alleen al van het zachte geborrel van het water wordt je rustig.
Tevreden vallen we ’s avonds in slaap in ons hemelbed op weg naar hogere sferen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten