You are not alone

‘Heb jij al een idee voor een blog?’  Als het bijna weekend is, is dat meestal de vraag die ik Corné stel.  Soms is het antwoord ‘mmm nog niet echt, jij?’.  ´Ik ook niet´, maar bijna iedere week gebeuren er dan ineens weer zoveel dingen dat ik denk: ‘oké, hier kan ik wel drie blogs mee vullen!’ 

De laatste tijd zijn we natuurlijk volop bezig met het uitzoeken van leuke meubels en accessoires voor ons huis.  Het wordt steeds gezelliger.  Gisteren is er een prachtige houten boekenkast en tafel gebracht.  Zaterdag hebben we gesnuffeld in kleine winkeltjes hier in de buurt.  Eén brocante, met de naam ‘Le garage’, waar we een heel leuk traditioneel Tunesisch houten kistje gevonden hebben en een stijlvol bijzettafeltje.  De eigenaar van de winkel stelt zichzelf voor als Anwar.  Een inspirerende man waarvan vrijwel direct zijn interessante persoonlijkheid opvalt.  Hij deelt zijn filosofie over het leven graag met ons.  Anwar reist graag en ziet de wereld als zijn thuis.  Hij denkt niet zozeer in begrippen als ‘mijn’ land en ‘jouw’ land en is dus niet patriottisch.  Heel de wereld is als het ware zijn ‘thuis’.  Zou het ook eigenlijk niet zo bedoeld zijn?  Ik denk ook vaak dat het in feite puur toeval is waar je geboren wordt.  En ja, daar heeft de één wel wat meer geluk mee dan de ander. 

De winkel van Anwar staat vol met verschillende spullen in allerlei stijlen.  Hij vertelt dat ze staan te wachten op een nieuwe eigenaar en ondertussen biedt hij ze onderdak.  ‘We moeten zuinig met onze aarde omgaan en niet zomaar hout blijven kappen.  Daar worden steeds meer mensen zich van bewust’ zegt hij.  ‘Deze spullen hebben een verhaal en verdienen een nieuwe kans’.  Mijn oog valt al snel op een Zweeds Dalarna-paardje.  Ik vind die paardjes heel leuk.  

Eigenlijk zag ik ze voor het eerst als klein meisje in de 'Popfoto' toen Abba er mee op de foto stond.  Jaren later was ik zelf in Zweden maar heb er geen één gekocht.  Ik vond ze eerlijk gezegd te duur.  Nu ligt hier in Tunesië ‘zomaar’ zo’n paardje in een schaal met prullaria.  Weliswaar niet helemaal felrood van kleur meer, maar toch mooi.  Hoe oud zou dit paardje zijn?  Hoe komt het hier verzeild?  Als we onze spulletjes afrekenen, krijg ik het paardje cadeau.  Zo gaat dat hier…beetje afdingen voor een mooie prijs en af en toe iets toe krijgen. Anwar zegt dat het paardje al een lange weg afgelegd heeft.  Mooi, ook dat idee bevalt me. 

Voor zondag heb ik afgesproken met Sara.  Dat is de Vlaamse dame die ik hier van de zomer op het vliegveld ontmoet heb.  We hebben regelmatig contact via Skype en telefoon.  Sara is al een keer mijn kant opgekomen, toen we nog in Ennasr woonden.  Nu wil ik graag een keer naar haar toe.  Ik besluit met de louage te gaan.  Dat is een klein busje waarin zo’n tien personen meekunnen.  Een enkeltje Sousse kost omgerekend 4 euro 25.  Natuurlijk vind ik het van te voren best spannend in mijn eentje.  Het is  zo’n anderhalf uur rijden.  Gaat het me lukken in mijn eentje?  Rijdt de chauffeur niet als een waanzinnige en moet ik dus vrezen voor mijn veiligheid?  Zal er geen fanatieke salafist op me af komen die laat merken dat het hem absoluut niet bevalt dat ik als vrouw alleen reis? 

Zondagmorgen vroeg trek ik mijn stoute schoenen aan en ga op pad.  Een aardige taxichauffeur brengt me naar het louagestation.  Waarom aardig?  Nou bijvoorbeeld omdat hij me een vers croissantje aanbiedt als ik bij hem instap.  We praten gezellig over ditjes en datjes tot ik bij het louagestation ben.  Ik ben de taxi nog niet uitgestapt of ik word al aan mijn jasje getrokken of ik toevallig naar Sousse wil.  Dat gaat vlot denk ik, maar helaas verloopt deze eerste poging niet helemaal vlekkeloos.  De chauffeur moet namelijk nog op zoek naar andere reizigers, maar die komen maar niet.  Samen met twee jonge mannen zit ik maar te wachten tot we zullen vertrekken.  Na een poosje besluit ik dat ik toch actie moet gaan ondernemen wil ik vandaag nog naar Sousse kunnen.  Ik vind het een sneu idee dat als ik wegloop dat de twee mannen nog langer moeten wachten.  Uiteindelijk maken we elkaar duidelijk, door middel van gebarentaal, dat we er met zijn drieën van door gaan.  Rot voor de chauffeur, dat wel.  Al snel vinden we een andere louage die meteen vertrekt als we in stappen.  Zo hoort het te gaan als je een louage neemt.  Ik weet dus niet helemaal wat er nu precies gebeurd is net.  Ik kom naast een van de jonge mannen te zitten en hij blijkt een Libiër te zijn.  Ik weet dat doordat hij mij zijn paspoort laat zien.  Hij spreekt bijna geen Engels en geen Frans en ik geen Arabisch.  Toch hebben we een soort van conversatie door middel van gebarentaal.  Ook begint hij met het noemen van namen van bekende Nederlandse voetballers zoals ‘Sneijder’.  En ik herhaal voor de vorm maar hoe ze inderdaad heten.  Heel interessant (ahum).  Na een poosje laat hij me wat foto’s zien op zijn telefoon.  Foto’s van zijn auto’s en van Libië.  Hij heeft verschillende foto’s van soldaten en van wapens.  Ik begrijp, denk ik, dat hij pro-Ghadafi is…maar ik weet niets zeker in dit gesprek.  Het kan net zo goed precies het tegenovergestelde zijn.  Ik krijg bijna de slappe lach als ik aan het fragment uit de film ‘Lost in translation’ denk.  Dit overkomt mij dus in het echt! 

 

Rond de middag ben ik bij Sara en het is heel gezellig.  Het praat zo fijn met haar.  We hebben dezelfde leeftijd en allebei geen kinderen.  Ze werkt hard en ik heb bewondering voor haar doorzettingsvermogen.  We hebben een heerlijke lunch samen en tegen half vijf neem ik de louage weer naar huis.  Deze keer gaat het helemaal goed!  Binnen vijf minuten rijden we al richting Tunis. Nu zit ik naast een meisje van een jaar of achttien.  Ik heb gezien dat haar vriendje haar net een zak chips heeft gegeven voor onderweg.  Ze biedt me ook chips aan.  Ik bedank haar want ik zit werkelijk nog vol van de lunch.  Dan biedt ze me een oortje aan van haar telefoon zodat ik muziek kan luisteren. Een Frans liedje komt mijn rechteroor binnen en daarna ‘You are not alone’ van Michael Jackon.  Een super gelukzalig gevoel overspoelt me.  Dit zijn de momenten in het leven dat ik helemaal in mijn element ben!  En als ik thuiskom heeft Corné speciaal een olielamp aangestoken bij de voordeur.  Wat een warm welkom!