Echt HEMA

Yeah!  We hebben een Hema hier in Tunis!  Geweldig nieuws.  Een gevoel van blijdschap stroomt door mijn lijf.  Dat moet ik echt even aan jullie vertellen!  Zoals sommigen wel weten is de Hema één van mijn favoriete winkels.  Typisch Nederlands.  Eigenlijk ook helemaal niet raar dat ze hier dan ook Nederlands personeel hebben rondlopen.  Hoe zouden ze dat eigenlijk doen?  Steeds heen en weer vliegen?  Ik zie dat die aardige mevrouw van de bonbonwinkel uit Bergen op Zoom nu hier is gaan werken en ik ben enthousiast.   Leuk om haar weer eens te zien.  Ze zal zelf ook wel verbaasd zijn om me hier in Tunis te zien.  Ik zoek naar een speciaal artikel dat ik niet kan vinden.  Een zweetbandje wat je om kunt doen zodat je ’s nachts niet je bed uit hoeft om te gaan plassen.  Ik vraag het haar.  Ze begrijpt meteen waar ik het over heb, maar als we ernaar toe lopen is het toch niet wat ik zoek.  Ik besef ineens dat het artikel misschien wel helemaal niet bestaat.  Ik zeg tegen haar: ‘mmm, ik denk dat ik me vergis, ik denk dat ik het gedroomd heb…  Eigenlijk weet ik dat wel zeker’ 
 

Vervolgens loop ik verder en kom langs allerlei lekkere dingen.  De aardbeientaartjes zien er heel lekker uit.  Ze zijn dan ook al bijna uitverkocht.  Ik kijk meteen of ik hier nog een leuke jurk kan vinden, want daar ben ik al even naar op zoek.  Ja, ik zie allerlei leuke kleding.  Als ik een leuk gestreept exemplaar uit het rek opzij trek om eens goed te bekijken, zie ik ineens dat er grijze zeehondjes op de rand aan de onderkant staan.  ‘Hé nee, stom zeg.  Ik ga toch echt niet met zeehonden op mijn jurk lopen.’  En dan… word ik wakker uit een diepe slaap.  Ik moet plassen.  Een moment moet ik nadenken en dan weet ik dat het een levensechte droom is geweest.  Met nog stramme benen strompel ik naar het toilet en voel me enigszins teleurgesteld.  Goh, ik heb me eigenlijk helemaal niet zo beseft dat ik de Hema hier mis.  Ik weet wel dat ik straks in Nederland juist extra ga genieten van de dingen die hier niet zijn.  Wat eerst ‘gewoon’ was, is nu ‘niet zo gewoon’ meer.  Mmm, een boterham met pure hagelslag bijvoorbeeld.

Het zit ook wel een beetje in de menselijke aard om het liefst het complete plaatje te willen…of net datgene te willen dat er nu net niet is.  Zo is er op de zomerschool een jongetje dat sneeuwpoppen maakt van brooddeeg en ze tekent, terwijl het hier nu boven de dertig graden is.  Hij heeft nog nooit echte sneeuw gezien.  Een prachtig meisje met donkere haren en bruine ogen zegt dat ze liever blond is en blauwe ogen heeft. 
Tja…

Maar ondanks het gemis aan een Hema ben ik tevreden met wat we hier hebben.  Vorige week zei Corné nog tegen me: ‘Je bent volgende week een jaar hier, hoe zullen we dat gaan vieren?’  Waarschijnlijk met een gezellig etentje.  En we hebben sowieso ook nog een paar leuke concerten voor de boeg deze maand.  In Carthago is er op het moment een internationaal muziekfestival en we hebben kaartjes voor Khaled en Paco de Lucia.  Ook ga ik met Sara naar Patricia Kaas.  En dan begin augustus naar Nederland.  Hoe zal dat zijn?  In ieder geval fijn om iedereen weer te zien en te spreken.

Ons leven hier voelt goed en ik heb het erg naar mijn zin.  Het zijn van die onverwachte momenten dat ik dat nog eens extra besef.  Afgelopen vrijdag liep ik door La Marsa en kwam ik verschillende bekenden tegen.  Ook als ik ze zelf niet direct zag, riepen ze me om me te groeten.  Het voelde voor mij als ‘thuis’.  En bijvoorbeeld ook na het etentje op Corné’s verjaardag kreeg ik een sterk gevoel van ‘het leven is goed hier’.  Rond tien uur ’s avonds liepen we terug door het nog steeds gezellig drukke La Marsa.  Spontaan kwam de gedachte in me ‘Ik wil hier helemaal niet weg over vier jaar!’  Nou ja, dat is nog een hele tijd…