Twee maanden geleden stond in Bergen op Zoom de verhuizer voor de deur. Twintig dozen plus twee fietsen stonden klaar voor vertrek naar Tunis. Volgens de verhuizer zou het transport er zo’n drie weken over doen om in Tunis aan te komen. Voor zover geen zorgen. Wel over het inklaren van alle spullen. Bij een eerder bezoek had onze contactpersoon in Tunis er al voor gewaarschuwd dat dat wel twee tot drie maanden in beslag zou kunnen nemen. Nu, twee maanden verder is alles in m’n appartement afgeleverd. En dat nadat eind vorige week de Filipe hier binnengelopen is in de haven van Rades. Een dikke plus voor het verhuisbedrijf hier in Tunis.
Al een paar weken geleden nam het Tunesische verhuisbedrijf contact op om het nodige papierwerk voor de inklaring voor te bereiden met een uitnodiging daarbij om toch beslist alvast langs te komen op hun kantoor. Goed bedoeld, maar omdat op dat moment m’n verblijfsvergunning nog niet rond was en omdat Rades nog best wel een eindje weg is, leek me dat verspilde moeite. Dat bezoekje aan hun kantoor bleek achteraf ook helemaal niet nodig. Nadat ik voor de volledigheid een paar documenten naar het verhuisbedrijf had gestuurd kreeg ik eind vorige week een telefoontje dat het transport in de haven van Rades was gearriveerd. Het zou nog wel een paar dagen duren voor het schip gelost zou worden omdat het havenpersoneel in staking was, maar de berichten leken er toch op te wijzen dat de inklaring niet lang op zich zou laten wachten.
Dinsdag kreeg ik inderdaad het verlossende telefoontje: het transport was gelost en ik mocht de volgende dag al langs komen voor de inklaring. Het verhuisbedrijf was kennelijk achter de schermen druk bezig geweest om met een minimum aan documenten de inklaring rond te krijgen. Niks geen twee of drie maanden. Gewoon de andere dag al.
Uiteindelijk ben ik donderdag naar Rades gegaan. Helemaal aan de andere kant van de stad. Ik had er ruim de tijd voor genomen en dat bleek maar goed, want de taxi-chauffeur kon het adres van de eerste afspraak niet vinden. Die eerste afspraak was bij de transporteur op een grijs en modderig bedrijfsterrein. Om nog wat aan de sfeer toe te voegen was het inmiddels gaan regen, en hard ook. De straat voor het kantoor van de transporteur stond binnen de kortste tijd helemaal blank. Nadat de vertegenwoordigster van het verhuisbedrijf bij de transporteur een eerste formulier met stempel had opgehaald mocht ik ter plekke even wachten op de volgende ronde. Dat scheelde me een paar natte voeten. Daarna, een half uurtje later inmiddels was het op naar de volgende afspraak bij de douane aan de haven. Onderweg kwamen we nog een kudde schapen tegen, midden op het bedrijfsterrein. Je vraagt je af wat die beesten daar doen, maar als het de bedoeling is dat ze het gras op het bedrijfsterrein kort houden, dan zijn ze daarin verdomd goed geslaagd.
In het douanekantoor was het een drukte van jewelste, maar gelukkig niet bij het kantoor van de chef van de afdeling particulieren. Een allervriendelijkste man van wie we een handtekening met stempel kregen op het formulier van de transporteur. De inklaring had wat hem betreft groen licht. Inmiddels was het ook opgehouden met regenen.
Met het groen licht was het vervolgens weer terug naar de transporteur. Daar bleek, naast het magazijn, ook de inspecteur van de douane kantoor te houden. In tegenstelling tot de chef een nogal nors type. In het magazijn van de transporteur stond de kist met m’n spullen te wachten. Eromheen een stuk of wat medewerkers die eindelijk de handen uit de mouwen konden steken. Het bleek nog een hele klus om het deksel van de kist los te wrikken. De verhuizer in Bergen op Zoom had de zaak hermetisch dichtgetimmerd.
Ik had het openen van de kist graag op de foto gezet, maar jammer genoeg bleek de inspecteur van de douane niet gediend van enige media-aandacht. Nadat het deksel van de kist af was stortten de medewerkers zich op de inhoud om de inspecteur z’n werkje te kunnen laten doen. Het leek of ook zij al twee maanden naar dit heugelijke moment hadden uitgekeken. Met een ogenschijnlijk kritische blik bestudeerde de inspecteur de inhoud van de dozen. Voor de fietsen weinig aandacht. Wel daarentegen voor de door Caroline ingepakte boeken. Daar deed de inspecteur toch opvallend lang over. Uiteindelijk met wat gegrom en met een strenge blik ging uiteindelijk ook de inspecteur akkoord.
Inmiddels liep de klok al tegen twaalven. Bijna lunchtijd en nog maar even om met de handtekening van de inspecteur weer terug naar de chef van de douane te gaan. Gelukkig nog net op tijd daar om de definitieve goedkeuring in de wacht te slepen. Wie had kunnen bedenken dat het zo snel zou gaan?
En of dat nog niet genoeg was zijn m’n spullen de volgende dag al afgeleverd.
Dit weekend begin ik met uitpakken en inmiddels heb ik m’n eerste ritje op m’n fiets er op zitten. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten