Heimwee

4 November 2012.  Het is bijna dertig graden in Tunis.  De zon schijnt uitbundig.  Wanneer ik deze woorden tik zegt Caroline dat ik wel heel vaak schrijf dat het lekker weer is en dat dat misschien voor het thuisfront in Nederland niet zo  leuk is.  Tsja, kan ik het helpen?  Het heerlijke klimaat was toevallig wel een van de pluspunten op basis waarvan we uiteindelijk besloten hebben om naar Tunis te verkassen.  En trouwens, het is ook wel eens regenachtig weer hoor en kil.  Daarover heb ik eerder al eens een blog geschreven .  Het is deze dag in ieder geval heerlijk strandweer, dus we zijn weer naar ons favoriete stekkie gegaan.  Strandtent Blanco bij Gammarth.  Jammer genoeg is de zaak inmiddels gesloten.  Het is rustig op het strand en de zee ligt er strak glinsterend bij.  We huren een paar ligbedden en lezen relaxt een boek.  Ik begin aan “Heimwee naar Nederland” van Martin Bril.  Als een reisverslag neemt Bril je mee op een tour door Nederland.  Hij is ook in Bergen op Zoom geweest en schrijft over de leegte van de Grote Markt op een doordeweekse avond, verlicht door een groot uitgevallen lamp van de Ikea.  Hij spreekt er zich niet over uit wat voor gevoel hij daarbij krijgt.  Dat mag je helemaal zelf invullen.

Terwijl ik Martin Bril lig te lezen denk ik aan Nederland en bedenk ik wat m’n top tien is van wat ik zelf het meeste mis.

1.  Roggebrood, ontbijtkoek en vers bruin brood:  Hier en daar is er in Tunis wel een warme bakker te vinden, maar jammer genoeg niet bij ons in de wijk.  ’s Avonds halen we bij één van de kruidenierswinkeltjes in de straat een wit baguetje.  De andere dag is het nog net te eten.  In het weekend, wanneer we een beetje uitslapen, halen we het baguetje ’s ochtends en is het een stuk beter te verteren.  Zo’n baguetje kost omgerekend maar 10 eurocent, maar echt lekker wil het maar niet worden.

2.  Af en toe een stukje fietsen in de polder:  Soms overvalt het me ineens en krijg ik enorme zin om er lekker op uit te gaan met de fiets de polder in.  Lekker de kop leegmaken.  Een frisse wind door m’n haren.  Ik heb hier wel een fiets staan, en ik maak af en toe wel een ritje – al is het al weer een hele poos geleden – maar het is niet te vergelijken met het plezier wat ik er in Nederland aan beleef.  De geuren, de geluiden, de kleuren.

3.  Post in de brievenbus:  De Tunesische posterijen functioneren van geen meter.  Begin dit jaar heb ik twee keer post uit Nederland ontvangen, maar verschillende zendingen uit Nederland zijn gewoonweg niet aangekomen.  En je kunt toch niet stellen dat we in een achterbuurt wonen, waar geen huisnummers of brievenbussen zijn.  Het energiebedrijf, het waterleidingbedrijf en Tunisie Telecom bezorgen de post eigenhandig.  Het zou zo lekker zijn om gewoon eens post in de bus te krijgen.

4.  Samen naar de film:  Thuis in Nederland gingen we graag samen naar de film.  Meestal naar Antwerpen.  Hier in Tunis zijn er natuurlijk ook wel bioscopen, maar het aanbod is nogal achterhaald of Arabisch en dus niet te volgen.

5.  De berkenboom in de achtertuin:  Heerlijk rustgevend.  Na een drukke werkdag of in het weekend genieten van onze mooie achtertuin aan het Rietland.  De berkenboom achterin altijd prominent aanwezig.  En met een enorme aantrekkingskracht voor koolmeesjes, vinkjes, roodborstjes en ander klein grut, waar ik de naam niet van ken.  En er altijd stilletjes bij lachen bij de gedachte dat onze buren van drie deuren verder tegen elkaar lopen te mopperen over de takjes, peultjes en blaadjes.  Laat ze maar lekker.

6.  Je afval kunnen scheiden:  Ze krijgen het hier maar niet voor elkaar om de afvalverwerking goed te organiseren.  Het afval wordt weliswaar elke dag opgehaald, maar de capaciteit is ruim onvoldoende.  Hier tegenover het appartement staat een redelijk grote afvalcontainer, maar als je bedenkt dat we die moeten delen met een aantal andere appartementencomplexen plus een paar restaurants, nou dan weet je het wel.  Afvalscheiding is weer een verhaal apart.  Alles wordt op één hoop gegooid, maar er zijn Tunesiërs die een inkomen bij elkaar proberen te sprokkelen door een handeltje op te zetten in plastic, karton en blik wat ze met de blote handen uit de containers vissen.  Geen fris baantje.  We proberen een beetje te helpen door onze plastic flessen apart te houden, maar het is een druppel op een gloeiende plaat.

7.  In het openbaar zoenen:  Zeker sinds de revolutie is er meer hang naar oorspronkelijke islamitische waarden.  Al te veel innigheid in het openbaar past daar niet bij, al mag je een stuk meer wanneer je getrouwd bent.  Om niemand voor het hoofd te stoten houden we  ons in het openbaar maar wat in.  Wel een beetje jammer natuurlijk.

8.  Familie, vrienden en bijzondere buren:  Deze kunnen in dit rijtje natuurlijk niet ontbreken.  Vriendschappen en relaties geven zo ver weg van huis veel stof tot nadenken in ieder geval.  Daar is een heel boek over vol te schrijven.

Ik bedenk dat ik in alle redelijkheid niet verder dan 8 kom.  Is wel goed zo.  Maar om het plaatje nog completer te maken bedenk ik er meteen een paar dingen uit Nederland bij die ik mis als kiespijn.

1.  Alle boompjes in de straat die netjes in het gelid staan.  En kort gehouden moeten worden ook.  Bah, saai.

2.  Winterhanden.  Ben echt blij dat ik nu verlost ben van die ellende elk jaar.

3.  Het op m’n zenuwen werkende getingel van een carillon.  Het standaarddeuntje wat elk uur afgespeeld wordt valt dan nog wel mee, maar o wee als de beiaardier helemaal los gaat.  Om gek van te worden.

4.  ’s Morgens in het donker naar het werk en ’s avonds in het donker weer terug.  Deprimerend om pas in het weekend weer wat te kunnen genieten van daglicht.

Ook wat m’n lijstje met minpunten betreft kan ik nog wel even doorgaan, maar dan wordt het misschien muggenziften.

Inmiddels heb ik er bijna een jaar op zitten hier in Tunesië.  Tijd om te beslissen of we er een jaartje aan vast gaan plakken.  Toen we aan dit avontuur begonnen hadden Caroline en ik al afgesproken dat we minimaal twee jaar zouden gaan om Caroline in ieder geval ook de kans te geven om hier te wennen.  Zij is hier immers nog maar net.  Afgelopen voorjaar zag ik het nog niet zo voor me.  Heimwee misschien.  Maar zeker sinds Caroline hier ook is is er veel veranderd.  De plussen en minnen doen er eigenlijk niet zo veel toe.  Het is overal altijd wel wat.  En zo’n lijstje zegt natuurlijk niets over de impact die elk plusje en minnetje op je heeft.  Wat vooral telt is dat we het hier allebei prima naar onze zin hebben.  Het is een gevoel.