Een hopeloos geval?

Vanmorgen stapte ik in de taxi bij een goedgehumeurde chauffeur.  Hij begon vrijwel meteen met een praatje en dat is altijd goed om mijn Frans in de praktijk te kunnen oefenen vind ik.  Ik babbelde dus vrolijk met hem mee.  Na de gebruikelijke vragen, zoals uit welk land ik kom en waar ik nu naar toe ga, vertelde hij me dat hij drie jaar in Tongeren heeft gewoond.  Hij kende zelfs nog enkele woordjes Nederlands zoals: langzaam, goedemorgen en slaap lekker.  Ook wist hij zich ‘godverdorie’ nog te herinneren.

Een gezellig gesprekje waar hij me al snel toevertrouwt dat hij een Nederlandse vriendin heeft gehad, Gerda uit Amsterdam.  Helaas hield haar moeder niet van Arabieren… en kwam er daardoor een einde aan de relatie.  Ze hielden vreselijk veel van elkaar.  Gerda is hem nog twee keer komen opzoeken in België en bleef maar bellen.  Uiteindelijk heeft hij de verhouding radicaal beëindigd, en hij maakt er een duidelijk handgebaar bij, want , zo vond hij, als je moeder er niet achter staat… dan werkt het niet.  Hoe zou het nu met Gerda zijn? vraag ik mezelf af.  Mijn gedachten springen als vanzelf naar het programma ‘Memories’ en ik zie de taxichauffeur voor me die herenigd wordt met zijn verloren liefde.  Ik wil eigenlijk vragen hoe lang dit geleden was… maar zoek naar een goede zin in het Frans.  De taxichauffeur schat ik toch ergens in de vijftig inmiddels.  Grijs haar, gerimpelde huid en er ontbreken een aantal tanden van zijn ondergebit.  Ja, het was wel enige tijd geleden, want hij was zelf 22 jaar en Gerda 35 jaar.  Maar, voegt hij er stellig aan toe, ‘leeftijd maakt niets uit in de liefde!  Ik houd van vrouwen die ouder zijn dan ik’.  Arme Gerda…  Een moeder die nog zoveel invloed op je heeft als je al 35 jaar bent.  Het klinkt allemaal vrij hopeloos in mijn oren.  Radio Mosaique draait een liedje van Adéle…hoe toepasselijk.

De taxichauffeur wil graag meer over mij weten en vraagt of ik kinderen heb.  Wat zal ik zeggen?  Ik twijfel even.  Een poosje geleden had ik al een gesprek met een andere taxichauffeur die mij duidelijk liet merken dat je als vrouw in Tunesië niet veel waard bent zonder kinderen.  Je wordt zelfs de deur gewezen door je man!  ‘Is dat in Nederland niet zo?’  De keer daarop bij dezelfde vraag ‘verzon’ ik puur voor mijn eigen gemak dat ik drie dochters heb.  Ik hou tenslotte ook veel van mijn nichtjes, dus waarom niet?  Maar toen de chauffeur vroeg waar ze dan op school zitten, voelde ik me meteen behoorlijk betrapt.  Eh ja…op welke school zitten ze eigenlijk?  Ik zeg maar vlug ‘de Franse school’.

Wat een gedoe.  Ik besluit nu maar weer gewoon de waarheid te vertellen en zeg dat ik geen kinderen heb.  Daar neemt ook deze man helaas geen genoegen mee.  Vol medelijden word ik via de achteruitkijkspiegel aangekeken.  Ontsteld vraagt hij naar het ´waarom´.  Ik doe daar nooit geheimzinnig over, want ik hou van openheid.  Maar ‘t is nu uiteraard niet de tijd en de plaats vind ik en gaat al helemaal niet in het Frans.  Ik merk dat het ook eigenlijk helemaal niet belangrijk is wat ik daar zelf over te zeggen heb.  Ik krijg meteen een heel relaas aan te horen waarom het van levensbelang is om kinderen te hebben.  Nu is het dus de beurt van de taxichauffeur om over mij te oordelen en hij vindt mij nu vast een ‘hopeloos’ geval.  Ik doe een halfslachtige poging om mezelf te verdedigen en zeg dat ik graag kinderen om me heen heb, maar dat telt niet.  O nee, van jezelf moeten ze zijn.  Dat is belangrijk!

Redenen die hij opsomt zijn onder andere dat het leven in huis brengt.  Veel te stil ’s avonds met je man alleen.  Ja, je kan dan zelfs mopperen tegen je kinderen dat je wil dat ze stil zijn. (o ja, tuurlijk)  En als je ruzie hebt met je man, dan helpt je zoon je.  Ook een erg fijn vooruitzicht inderdaad, als mijn zoon dat inderdaad zou willen en doen.  Volgens mij hebben de meeste kinderen er een hekel aan om tussen de ruzie van je eigen ouders te staan.  Tenslotte wijst hij me erop dat het ook heel belangrijk is voor mijn eigen gezondheid en maakt met zijn hand een gebaar van een vrouwenborst.

Ik vind het allemaal erg interessant om aan te horen en zelfs amusant.  Maar overtuigd ben ik nog niet.  Ik vraag me wel af wat de chauffeur zou doen als ik nu spontaan in een enorme huilbui uit zou barsten.  Zou toch reëel zijn als je heel graag kinderen zou willen hebben?  Ik ben benieuwd hoe dat hier in Tunesië gaat als je als vrouw geen kinderen kan of zelfs wil krijgen.

Ik til er niet te zwaar aan en de chauffeur doet dat ook niet, want als ik uitstap krijg ik nog een knipoog en een vrolijk ‘goede dag’.  Ik bedenk me wel dat ik een ‘plan de campagne’ moet gaan verzinnen.  Wat doe ik een volgende keer?  Zeg ik dan bijvoorbeeld gedecideerd : ‘het is privé.’  Ben ik in staat om zo te reageren?  Het lijkt me op dit moment eigenlijk veel leuker om een eigen gezin bij elkaar te fantaseren.  Mijn eigen ideaal beeld van iets waar ik niet voor kies…  Klinkt niet helemaal logisch, maar toch.  Ik heb twee grote kinderen en ze zitten al op kamers, ergens in Europa.  Wat zouden leuke namen zijn?  Trouwens…ik kan iedere keer weer een nieuw gezin verzinnen.  Nog leuker!  Iedereen tevreden.