Deze vraag is mij de afgelopen tijd heel wat keer gesteld als
Corné en ik vertelden dat we naar Tunesië zouden gaan verhuizen. ‘Kijken wat er op mijn pad komt’ is dan ook vast
geen erg bevredigend antwoord, maar ik weet het zelf ook nog niet precies. In ieder geval stond voor mij vrijwel meteen
vast dat ik intensief Franse les wilde gaan volgen. Maar verder?
Het voelt eerlijk gezegd wel lekker ‘open’ nu. Even een adempauze. Ik weet het: het is pure luxe en ik ben er dan
ook dankbaar voor dat het kan!
Een paar weken geleden hebben we een Nederlandse vrouw
ontmoet, Geraldine. Ze woont hier al achttien
jaar. Via haar ben ik in aanraking
gekomen met een aantal andere Nederlandse vrouwen. Eén keer in de maand komen ze bij elkaar, om
de beurt bij iemand thuis. Inmiddels ben
ik ook al een keer van de partij geweest.
Een gemêleerd gezelschap. En daar
is een balletje gaan rollen…Ik ben door Paulien gevraagd of ik bijles zou
willen geven aan haar dochtertje Eva, een meisje van bijna 9 jaar. Het is een prettig idee dat Eva straks nog enigszins
mee kan op school als ze over twee jaar weer in Nederland gaan wonen. Vorige week heb ik al kennis met haar gemaakt.
Een vrolijk en erg spontaan meisje.
Deze keer heb ik afgesproken om rond kwart voor drie bij de
Amerikaanse school te staan, zodat ik het laatste stuk naar Paulien’s huis met
haar en Eva mee kan rijden. Natuurlijk
vind ik het erg interessant dat ik nu ook de Amerikaanse school van dichtbij
kan bekijken. In september zijn er niet
alleen heftige rellen bij de Amerikaanse ambassade geweest, ook de school was
een doelwit voor de relschoppers. Een
deel van het gebouw is in brand gestoken en daardoor flink beschadigd. Een aantal lokalen zijn zo verwoest dat ze afgebroken
moeten worden. Het gaat waarschijnlijk
een jaar duren voor de school weer volledig is hersteld. Wat het lastig maakt is dat er overdag weinig bouwactiviteiten
kunnen plaatsvinden omdat de kinderen dan les volgen.
Als ik aankom zie ik een tank vlakbij het gebouw staan. Aan de poort staan een stuk of drie beveiligers
met geweren. Dat belooft wat…Ik ben iets
te vroeg en Paulien is er nog niet. Geen
probleem, ik hoef niet op straat te wachten en mag meteen doorlopen naar het
kantoortje waar ik mijn identiteitsbewijs in moet leveren en een badge krijg. Het gaat tot mijn verbazing eigenlijk vrij
makkelijk. Geen detectiepoortje, zoals
bij het instituut Française, of controle van je tas. Geen vragen wat ik kom doen en ik mag gewoon rustig
wachten. Ik loop naar de tuin en ga in
de schaduw zitten. Verbaasd vraag ik me
af of ze mijn paspoort nu aan het controleren zijn op de computer. En wat als ze zien dat ik in Iran ben geweest?’ Mijn verbeelding slaat weer eens op hol…ik
weet het.
Even later komt Paulien aan.
Ik zie dat ouders een eigen badge met foto en naam hebben. Paulien laat me een stukje van de school zien
en vertelt dat de school 600 leerlingen heeft en dat er 70 nationaliteiten
rondlopen. ‘Great, I really like that!’
We wachten bij een klaslokaal tot Eva uit is. Ik sta nu eens aan de ‘kant’ van de wachtende ouders
en hoor de dagelijkse praatjes aan over van alles en nog wat; zoals over de
kinderen, de afspraken die gemaakt gaan worden- of niet- en ja, …er wordt ook
nog even een opmerking gemaakt over de persoonlijkheid van een bepaalde leerkracht. ‘ Ze is zo strikt, ik sta zelf nog te
bibberen’ vertelt een moeder die blijkbaar net iets aan deze leerkracht
gevraagd heeft. Zo gaat dat dus. Al die verschillende werelden. Ik ken natuurlijk vooral de andere kant van de
medaille. En ja, die voelt inmiddels wel
comfortabeler. Wel goed al die
perspectief wisselingen die ik de laatste tijd steeds onderga. Zo is het ook weer zo’n eye-opener om mezelf weer
een middelbare scholier te voelen tijdens Frans les. Ik voel me er lekker jong door.
Na ook nog twee andere ouders ontmoet te hebben, die
aangeven dat ze ook interesse hebben in een privéjuf voor hun kinderen, rijden we
naar het stadje Gammarth. Prachtig
gelegen aan zee. Hier wonen Paulien,
haar man en Eva in een stijlvol ingericht huis in een vrij afgeschermde wijk
bij het Golden Tulip hotel. Onderweg
vertelt Paulien me dat ze net nog geshopt heeft bij ‘de Villa’. Een geweldige woonstore met vier verdiepingen
woonartikelen. Ze verkopen er zelfs de
merken ‘Nijntje’ en ‘Lief!’ Ik vraag me in
stilte af of ik dit wel wil weten...
We drinken samen iets en dan starten we de les. We zitten lekker koel en rustig op Eva haar
gezellig ingerichte slaapkamer. Een heel
uur lang werken we aan taal. Ik voel me
in mijn element en ik vermoed dan ook dat we een leuke samenwerking gaan
hebben, Eva en ik. Na de les, eventjes
napraten bij weer een drankje, stap ik rond half 6 op om naar huis te
gaan. Vorige week had ik vrij snel een
taxi bij het hotel. Nu is het opvallend
rustig en zijn er weinig taxi’s te bekennen. Degene die voorbijrijden zitten vol. Er staat ook nog een andere vrouw te wachten
en zij stond er al eerder dan ik. Ik
vraag me af hoe lang dit gaat duren…Ik sta wat te kijken naar de schaapskudde aan de overkant van de weg en de twee herders die erbij lopen. Mijn gedachten dwalen af. De zon is al aan het onder gaan en het begint te schemeren. Zou het iedere week zo lastig zijn om een taxi te vinden? Ik merk dat er een auto naast me stopt om de weg over te steken, maar stil blijft staan. ‘Ze kunnen toch al lang weer rijden, er zijn geen andere auto’s? In eerste instantie zie ik alleen de Tunesiër op de passagiersstoel. Het lijkt of ze naar me kijken. Ik heb niet veel tijd om er over na te denken, maar voel me in ieder geval rustig. Het raampje gaat naar beneden en ik ben wel wat op mijn hoede. Wat willen ze? Iets vragen? Ineens zie ik het bekende gezicht van mijn Spaanse klasgenoot Paco die naar voren buigt! Wat een leuke verrassing! Het blijkt dat hij samen met een makelaar in deze buurt een huis bekeken heeft. Hij vraagt me of ik richting La Marsa ga, en zo ja, dan kan ik wel een stukje meerijden met hen. Ik vind dat ik weer eens een enorme bofkont ben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten