Inburgeren

We zijn inmiddels weer een week thuis in Tunis.  Ik merk steeds weer dat tijdsbeleving erg relatief is. Het voelt namelijk echt als wat langer.  Het is misschien wat vroeg nog, maar als ik mezelf nu afvraag of we de juiste keus hebben gemaakt om naar Tunesië te gaan of niet, zou ik daar nu ‘ja’ op zeggen.  Het voelt als een nieuwe frisse wind die door ons leven waait, al weet ik dat ons leven er niet bepaald stoffig uit zag.  Ik ervaar altijd weer dat mijn bloed sneller stroomt als ik ‘onderweg’ ben, op reis!  Waar dat vandaan komt weet ik niet zeker.  De tot mijn verbeelding sprekende verhalen die mijn vader ons vertelde over zijn zeereizen hebben daar vast aan bijgedragen.  Bij ons thuis stonden er allerlei snuisterijen die hij had meegebracht uit allerlei verre windstreken.  Toen we op de Heijplaat woonden, werkte hij bij de Rotterdamse Droogdok Maatschappij en kwamen er af en toe mensen van boord op bezoek.  Ik kan zo het beeld voor de geest halen hoe ik als kleuter trots mijn twee poppetjes in mijn wieg showde aan twee vriendelijke Chinese meneren.  Ook op de basisschool kwam ik al in aanraking met klasgenootjes uit verschillende culturen en dat vond ik leuk.  Het is me dus met de paplepel ingegoten.

Deze week heb ik het boek ‘Vrouwen op ontdekkingsreis’ gelezen . Het gaat over vrouwen uit de negentiende eeuw die op ontdekkingsreis zijn gegaan naar de meest afgelegen en onontdekte oorden. Dat waren nog eens vrouwen met pit!  Ik vind het inspirerend om te lezen welke ontberingen ze hebben doorstaan en wat een lef ze hadden.  Vergeleken met deze verhalen is datgene wat ik nu aan het doen ben een flinterdun peulenschilletje.  Ik hoef tenslotte niet te dealen met kannibalen en koppensnellers. 

Het lijkt er soms op dat we op een lange vakantie zijn, maar dat is geen reëel beeld.  We zijn ons hier volop aan het settelen.  En omdat er gewoon hard gewerkt en gestudeerd wordt, hebben we ook hier ons vaste dagritme.  Zo is Corné momenteel de strijk aan het doen.

We kopen onze groenten op de lokale markt en gisteren ben ik lid geworden van de Franse bibliotheek.  Ik kon me er helemaal uitleven.  Ik kan steeds beter mijn weg vinden in de stad en stap, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, in een taxi.  Als ik terug denk aan de zenuwen die ik de eerste keer had…Mijn Franse taal gaat ook vooruit en ik babbel af en toe met een taxichauffeur.  Dat zijn grappige gesprekjes waar ik vooral luister en merk dat ik de grote lijnen aardig kan volgen.  De taxichauffeurs intrigeren me trouwens.  Er zijn hier werkelijk duizenden taxi’s en er zijn dus chauffeurs in allerlei soorten en maten.  

Wat ze gemeen hebben is dat de meeste ware coureurs zijn en ik steeds weer verstelt sta van hun rijvaardigheid: met name hun stuur- en remtechniek.  Ze halen de gevaarlijkste capriolen uit en af en toe vrees ik dat er een ongeluk gaat gebeuren.  Niemand draagt hier een gordel, dat komt er ook nog bij.  Als vrouw stap ik netjes achterin en dat zorgt dan ook meteen voor een buffer.  Ik sus mezelf met de gedachte dat ze altijd ook nog zelf in de auto zitten en dus ook verantwoordelijk zijn voor hun eigen leven en niet alleen het mijne.  Er is één taxichauffeur waar we in mei bij in de auto zaten, die grote indruk op me heeft gemaakt en dat alleen al door zijn voorkomen.  Een mooi oud mannetje met een bruin gerimpelde huid.  Eén van de weinige met een rode fez op zijn hoofd. Hem wilde ik erg graag nog eens tegenkomen…maar achtte die kans vrij klein.  Ben je niet al aan het inburgeren als je taxichauffeurs gaat herkennen?  Volgens mij wel. Ik denk dat we gisteren bij hem in de taxi stapten.  We hebben toevallig filmpjes omdat Corné en ik samen waren.  Nu we de beelden weer hebben bekeken, twijfelen we… De taxi is in ieder geval anders…maar de meneer zelf?  Misschien zijn het wel broers…Wie weet?  Kijk en oordeel zelf en laat ons weten wat je denkt.